Ο Κώστας Βουτσάς (1931-2020) ήταν ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα έζησε στη Θεσσαλονίκη, όπου ξεκίνησε και την καριέρα του. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Τριανταφυλλίδη Μακεδονικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε το 1952. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στην σκηνή ήταν το 1953 στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης με το έργο Άνθος του Γιαλού. Την ίδια χρονιά έκανε και την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται όπου εμφανίστηκε ως κομπάρσος. Στην Αθήνα ήλθε για μόνιμη εγκατάσταση το 1958 ύστερα από προτροπή της πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου Καλής Καλό. Μαζί της εμφανίστηκε στην επιθεώρηση Πάρε Κόσμε στο θέατρο Περοκέ (1958). Την επόμενη σεζόν εντάχτηκε στο δυναμικό του θεάτρου Ακροπόλ όπου εμφανίστηκε σε επιτυχημένες επιθεωρήσεις. Στον κινηματογράφο συνέχισε τις εμφανίσεις παίζοντας αρχικά σε δεύτερους ρόλους, όπως στις ταινίες Η κυρά μας η μαμή (1958), Το αγόρι που αγαπώ (1960), Η Αλίκη στο ναυτικό (1961) κ.ά.. Ξεχώρισε το 1961 στην ταινία του Γ. Δαλιανίδη Ο Κατήφορος και από την επόμενη χρονιά αρχίζουν οι πρώτοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι. Μία σειρά από πρωταγωνιστικούς ρόλους σε κωμωδίες, δίπλα σε γνωστούς άλλους πρωταγωνιστές, τον βοηθάνε να καθιερωθεί. Τον συναντάμε στις ταινίες Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962), Ο φίλος μου ο Λευτεράκης (1963), Ζητείται τίμιος (1963), Κάτι να καίει (1964), Τέντυ μπόι αγάπη μου (1965), Ραντεβού στον αέρα (1965), Κορίτσια για φίλημα (1965). Μετά την καθιέρωση του ακολουθούν οι ταινίες Το πιο λαμπρό μπουζούκι (1968), Ο άνθρωπος της καρπαζιάς (1969), Ένας άφραγκος Ωνάσης (1969), Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά (1970), Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ (1970), Εθελοντής στον έρωτα (1971), Αγάπησα μια πολυθρόνα (1971), Ο αντιφασίστας (1972), Επτά χρόνια γάμου (1972), Αγάπη μου παλιόγρια (1972), Τον αράπη κι αν τον πλένεις (1973), Ο αισιόδοξος (1973), Ένας τρελός, τρελός αεροπειρατής (1973). Παράλληλα στο θέατρο την περίοδο 1964-72 εμφανίζεται ως συνθιασάρχης με όλα τα μεγάλα ονόματα της κωμωδίας, ενώ από το 1972 και μετά συγκροτεί δικούς του θιάσους. Το 1982 σκηνοθέτησε την μοναδική του ταινία με τίτλο Και το Λουρί της Μάνας. Το 1984 η επιτροπή ΦΕΚΘ τον τίμησε με ειδικό βραβείο για την συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο, με αφορμή την ταινία Ο Έρωτας του Οδυσσέα (1984) του Β. Βαφέα. Σημαντική ήταν και η παρουσία του στη μικρή οθόνη. Υπήρξε σύζυγος της Έρικας Μπρόγερ. Είχε τρεις κόρες, την πρώτη με την Έρικα Μπρόγερ και δύο με την δεύτερή του σύζυγο.