Αξιωματικός του ελληνικού στρατού με ξεχωριστή δράση στα χρόνια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949.

Γεννήθηκε στην Πρέβεζα την εποχή που η πόλη ήταν ακόμη υπό οθωμανική κατοχή και στα 13 χρόνια του μετανάστευσε την Αλεξάνδρεια όπου ζούσαν μέλη της οικογένειάς του. Επέστρεψε στην Αθήνα για να γραφτεί στο Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1916.

Ως αξιωματικός του ελληνικού στρατού συμμετείχε στις μάχες του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος του 1940, τον βρήκε συνταγματάρχη επικεφαλής του 3/40 Συντάγματος Ευζώνων, το οποίο διακρίθηκε στην αναχαίτιση των Ιταλών στην Ήπειρο. Διευθυντής στο Υπουργείο Στρατιωτικών, συμμετείχε, στα πρώτα χρόνια της Κατοχής, στο αντιστασιακό δίκτυο "Θέρος".

Το 1943 διέφυγε στην Αίγυπτο. Έμπιστος της εξόριστης Ελληνικής Κυβέρνησης, τον Ιούλιο του 1944, ανέλαβε την διοίκηση της Γ΄Ορεινής Ταξιαρχίας, με την οποία έλαβε μέρος στην κατάληψη του Ρίμινι(9-21 Σεπτεμβρίου 1944) στην Ιταλία. Ως διοικητής της Γ΄Ορεινής Ταξιαρχίας επέστρεψε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1944 και συμμετείχε στις μάχες κατά του ΕΛΑΣ, στα Δεκεμβριανά. Το 1946, προήχθη σε υποστράτηγο και ανέλαβε την διοίκηση της Σχολής Ευελπίδων.

Τον Απρίλιο του 1948 ανέλαβε διοικητής του Α΄Σώματος Στρατού και οργάνωσε τις εκκαθαρίσεις στην Πελοπόννησο. Με το τέλος του Εμφυλίου, ο Τσακαλώτος ονομάστηκε Γενικός Επιθεωρητής Στρατού και τις 31 Μαΐου 1951 αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ). Μετά τη σύγκρουση του με τον Αλέξανδρο Παπάγο και τους αξιωματικούς του ΙΔΕΑ, αποστρατεύθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1952 με τον βαθμό του αντιστράτηγου.

Το 1974, επί των πρώτων κυβερνήσεων Καραμανλή, διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στο Βελιγράδι. Στις 23 Μαΐου του 1984, συναντήθηκε και έδωσε τα χέρια με τον άλλοτε αντίπαλό του Μάρκο Βαφειάδη εμπρός από τις κάμερες της Ιταλικής Τηλεόρασης (RAI). Πέθανε στις 15 Αυγούστου του 1989.