O David John Wallace (1914-1944) καταγόταν από παλιά και πλούσια οικογένεια της Σκωτίας. Πατέρας του ήταν ο David (Euan) Wallace (1892-1941), υπολοχαγός των "Life Guards", του πλέον εκλεκτού Σώματος της βρετανικής Βασιλικής Φρουράς, και μητέρα του η λαίδη (Mary) Idina Sackville of Petworth. Σπούδασε στα κολέγια Heathfield και Eton και αρχαία ελληνική και λατινική γραμματεία στο κολέγιο Balliol της Οξφόρδης. Το άριστα στο πτυχίο του τού εξασφάλισε μια υποτροφία για την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής, με θέμα τα φραγκικά κάστρα στην Ελλάδα, γεγονός που τον οδήγησε στη χώρα μας, το 1939, για μια εκτεταμένη περιοδεία, μαζί με τη γυναίκα του. Η κήρυξη του πολέμου τον βρίσκει στην Ελλάδα, οπότε διορίζεται Ακόλουθος Τύπου στη Βρετανική Πρεσβεία, στην Αθήνα. Τον Απρίλιο του 1941 εγκαταλείπει την Ελλάδα για να καταταγεί στο Βασιλικό Σώμα Τυφεκιοφόρων (King\'s Royal Rifle Corps, KRRC), του βρετανικού στρατού. Το 1943 επιλέγεται από το Foreign Office να σταλεί και πάλι στη χώρα μας, με το βαθμό του ταγματάρχη αυτή τη φορά (λόγω της αποστολής του), εξαιτίας της πείρας του γύρω από τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, σε μια εμπιστευτική αποστολή δίπλα στον ταξίαρχο Έντι Μάγιερς, επικεφαλής της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα (SOE) και του Κοινού Γενικού Στρατηγείου των ανταρτών. Ο Wallace ήταν υποχρεωμένος να στέλνει τις παρατηρήσεις του απευθείας προς τις αρχές της χώρας του, σε σχέση με τις δραστηριότητες της SOE. Τις εμπειρίες του από την επαφή του με τις ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις, την κατάσταση στην "Ελεύθερη Ελλάδα" και την πολιτική τακτική "συμφιλίωσης" που ασκούσε ο επικεφαλής της SOE, περιέλαβε σε απόρρητη έκθεσή του προς τον Άγγλο πρέσβη Λίπερ, στο Κάιρο, στις 29 Αυγούστου 1943, η οποία παραδόθηκε τελικά στον βρετανό Υπουργό των Εξωτερικών, Anthony Eden, και άσκησε καθοριστική επίδραση στην ανα-διαμόρφωση της πολιτικής των Άγγλων σε σχέση με τα ελληνικά πολιτικά πράγματα και στην υποστήριξή τους προς τον βασιλέα Γεώργιο Β\' μετά την Απελευθέρωση. Τον Ιούλιο του 1944 ο Wallace επιστρέφει στην Ελλάδα με πλωτό μέσο από την Ιταλία, και ένα μήνα αργότερα φονεύεται, παίρνοντας μέρος στην επίθεση του ΕΔΕΣ κατά των Γερμανών στη θέση Μενίνα, κατά μήκος του δρόμου Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσας, στις 17 Αυγούστου 1944, πριν κλείσει τα τριάντα του χρόνια.