Ο Λευτέρης Φίλιππας γεννήθηκε σε χωριό της Δυτικής Λευκάδας - σήμερα οικισμός Δρυμώνα- το 1937. Εκεί ζει τα πρώτα 20 χρόνια. Ο πατέρας πέθανε 2 χρόνια μετά στα οχυρά Εχίνου. Πέρασε τα παιδικά χρόνια ορφανός -νηστικός- ξυπόλητος, τις τότε πέτρινες εποχές της κατοχής, αντίστασης, εμφύλιου και συνέπειες. Συμμετέχει ως αετόπουλο -σύνδεσμος Εαμικών οργανώσεων- στην Αντίσταση. Στην τρίτη δημοτικού, - χρονιά 1946 - \'47 - πήραν το δάσκαλό του για "μετεκπαίδευση" στο μόλις ιδρυθέν Πανεπιστήμιο "Νέος Παρθενώνας". Το σχολείο κλείνει. Όταν ξανάνοιξε το τελείωσε τυπικά.

Το 1957 μετοίκησε στην Αθήνα, -με τις όποιες αρχές του που δεν απεμπόλησε.

Το 1965 από μια τραυματική κακουχία, αρχινάν τα μηνύματα φοβερής πάθησης που καραδοκούσε. Με αυτήν συμβιώνει 40 χρόνια καρτερικά σύζυγος πια και πατέρας. Τη νταγιαντίζει, την κανακεύει, της χαμογελά. "Ας κάνει κι αλλιώς αν μπορεί"! Της καταλογίζει μόνο ότι για... χάρη της αναγκάστηκε κάποια περίοδο -κόντρα στις αρχές του- να ασχοληθεί με οικονομικές - εμπορικές υποθέσεις που δεν πρέπει να συνάδουν στο χαρακτήρα του.

Το κατάλαβε -φαίνεται- εκείνη. Για αντίποινα τον καθηλώνει. Τον ετοιμάζει -ίσως - για τις εν συνεχεία προθέσεις της. Το χτύπημα δηλαδή μνήμης και συγκέντρωσης.

Κάτι πήρε χαμπάρι κι εκείνος. Προσπαθεί να αντιδράσει. Με βοήθεια ξένων

-ανιδιοτελών- χεριών, ή τεχνολογίας, (κομπιούτερ) προσπαθεί να τα πει, -να τα γράψει- όπως υπάρχουν στο μυαλό. Παριστάνει το "συγγραφέα". Το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό γίγνεσθαι της γενιάς του είναι... πλούσιο. Το ίδιο κι οι δικές του εμπειρίες.