Ο Βασίλης Θ. Λαρσκαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα (Καλλιθέα), το 1923, τρεις μήνες μετά την άφιξη των γονιών του από την Κωνσταντινούπολη. Από μικρός μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες και έτσι, στις αρχές του 1942, εντάσσεται στο ΚΚΕ και εργάζεται στην ΕΠΟΝ, σε διάφορα τμήματα, έως την Απελευθέρωση. Μεταβαίνει στη Θήβα, όπου εκλέγεται γραμματέας και μέλος της περιφερειακής του ΚΚΕ και γραμματέας του Νομού Βοιωτίας. Τον Μάρτιο του 1946 επιστρέφει στην Αθήνα και από τον Ιούλιο του 1947, όταν και συλλαμβάνεται, ξεκινά η πρώτη περίοδος του εκτοπισμού του: Αϊ-Στράτης, Μακρόνησος και ξανά Αϊ-Στράτης. Τον Μάρτιο του 1958 παίρνει άδεια, εργάζεται στην ΕΔΑ Καλλιθέας, ξανασυλλαμβάνεται τον Ιούνιο του 1959 και εξορίζεται εκ νέου στον Αϊ-Στράτη έως τον Μάρτιο του 1961. Εν συνεχεία εργάζεται ως γραμματέας της ΕΔΑ Νέας Σμύρνης, αλλά και στο βιομηχανικό τομέα μεγάλων μονάδων. Με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, στις 21 Απριλίου του 1967, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στα Γιούρα και στο Παρθένι Λέρου. Στη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάσσεται με την ανανεωτική πτέρυγα και εν συνεχεία εντάσσεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Με τη Μεταπολίτευση υπηρετεί το ΚΚΕ Εσωτερικού από διάφορες θέσεις και δημιουργεί την κομματική οργάνωση της βιομηχανικής ζώνης των μεγάλων εργοστασίων. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού υποστηρίζει την "αναβάθμιση" και γίνεται στέλεχος αρχικά του ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και αργότερα της ΑΚΟΑ.