Ο Λεοπόλδο Γκαρθία Άλας υ Ουρένια (Leopoldo Garcia Alas y Urena) (Θαμόρα 1852 - Οβιέδο 1901), γνωστός και ως Κλαρίν, ήταν ένας φιλελεύθερος διανοούμενος που βρισκόταν πολύ πιο μπροστά από τους σύγχρονούς του, υπήρξε σχολιαστής των λογοτεχνικών και κοινωνικών δρώμενων της Ισπανίας κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Πέρασε την παιδική του ηλικία στη Λεόν και τη Γουαδαλαχάρα, και το 1865 μετακόμισε στο Οβιέδο. Εκεί σπούδασε στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο, και στη συνέχεια ξεκίνησε καριέρα δικηγόρου. Έζησε στη Μαδρίτη από το 1871 έως το 1878 δουλεύοντας ως δημοσιογράφος και συνέχισε τις σπουδές του στη φιλοσοφία και τη φιλολογία, παίρνοντας το διδακτορικό του με τη διατριβή "El Derecho y la Moralidad" (Δίκαιο και Ηθική). Δίδαξε στη Σαραγόσα από το 1882 ως το 1883, όταν και επέστρεψε στo Οβιέδο για να λάβει θέση καθηγητή ρωμαϊκού δικαίου.

Άρχισε τη συγγραφική του δραστηριότητα σε νεαρή ηλικία, ως ανταποκριτής της εφημερίδας El Dia στην Ανδαλουσία, όπου κάλυπτε τα εγκλήματα της περίφημης σπείρας κακοποιών της εποχής "Το μαύρο χέρι". Το πλούσιο έργο του περιλαμβάνει εκτός από το "Λα Ρεχέντα" ("La Regenta") (1883-85), πολυάριθμες δημοσιογραφικές εργασίες, δοκίμια, κυρίως φιλολογικά, πέντε νουβέλες "Pipa" (1879), "Su unico hijo" (1890), "Cuervo", "Supercheria" και "Dona Berta" (1892) και περισσότερα από εβδομήντα διηγήματα, από τα οποία ξεχωρίζουν ορισμένα όπως: "Adios", Cordera!, Cuentos Morales" (1896) και "El senor y lo demas son cuentos" (1893). Το πεζογραφικό του έργο τοποθετείται μαζί με το έργο του Μπενίτο Πέρεθ Γκαλδός (1843-1920) στην κορυφή του ισπανικού ρεαλιστικού και νατουραλιστικού μυθιστορήματος. Με την αφηγηματική του πολυπλοκότητα και την τεχνική και γλωσσική του αρτιότητα εγκαινιάζει το σύγχρονο ισπανικό μυθιστόρημα.