Ο Γεώργιος Ν. Χατζιδάκις, πατέρας και ιδρυτής της ελληνικής γλωσσολογίας, γεννήθηκε στο Μύρθιο της Κρήτης το 1848 και πέθανε στην Αθήνα το 1941. Μεταξύ 1873-1877 φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1877 μετέβη στη Γερμανία για να σπουδάσει την άγνωστη τότε στην Ελλάδα γλωσσολογία στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Ιένας και του Βερολίνου. Το 1885 ανακηρύχτηκε έκτακτος καθηγητής και το 1890 τακτικός καθηγητής της νεοσύστατης τότε έδρας της Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, θέση στην οποία υπηρέτησε για 33 χρόνια, μέχρι το 1923. Το 1926 ανακηρύχτηκε αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και εξελέγη πρύτανης και πρώτος καθηγητής της έδρας Γλωσσολογίας στο νεοσύστατο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου δίδαξε για δύο χρόνια. Το 1927 ανακηρύχτηκε πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Υπήρξε αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών Βερολίνου. Βιέννης, Μονάχου και Βουδαπέστης, της Επιστημονικής Εταιρίας του Γκέτινγκεν και της Εταιρίας Προώθησης των Ελληνικών Σπουδών του Λονδίνου. Αναγορεύτηκε, επίσης, επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Λειψίας.

Εκτός από μέγας επιστήμονας, υπήρξε και εθνικός αγωνιστής, καθώς σε ηλικία μόλις 18 ετών έλαβε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1866-1869, και σε ηλικία 49 ετών, ενώ ήταν πλέον τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κατέβηκε πάλι στην Κρήτη για να πολεμήσει ως εθελοντής τους Τούρκους κατά τον νέο ξεσηκωμό του νησιού το 1897.

Το τεράστιο επιστημονικό του έργο ανέρχεται σε 650 δημοσιεύματα σε διάφορα διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά.