Ο Γάλλος Φελίξ Φενεόν (1861-1944) γεννήθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας. Γιος ενός πλανόδιου εμπόρου και μιας υπαλλήλου στο ταχυδρομείο, μεγάλωσε στη Βουργουνδία και στην ηλικία των είκοσι ετών προσελήφθη, κατόπιν εξετάσεων, ως κυβερνητικός υπάλληλος του Υπουργείου Πολέμου στο Παρίσι, όπου και διετέλεσε υπόδειγμα υπαλλήλου για περισσότερο από δέκα χρόνια. Ένθερμος υποστηρικτής των ανατρεπτικών κινημάτων της εποχής του, ο Φενεόν θα συνδεθεί με τους πρωτοποριακούς καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού και θα στρατευθεί πολιτικά με τους αναρχικούς. Το 1894 ήταν ένας εκ των κατηγορουμένων στην περίφημη «Δίκη των τριάντα».



Λάτρης της τέχνης και των αβάν-γκαρντ πειραματισμών, συνδέεται στενά με τον Στεφάν Μαλαρμέ, επιμελείται τις εκδόσεις του Μπωντλαίρ, του Ρεμπώ, του Λοτρεαμόν και είναι ο πρώτος που θα μεταφράσει Τζέιμς Τζόις στη Γαλλία. Το 1886 επινοεί τον όρο «νεο-ιμπρεσσιονισμός» για να προσδιορίσει μια ομάδα καλλιτεχνών γύρω από τον Ζορζ Σερά, τον Πολ Σινιάκ και τον Τουλούζ-Λoτρέκ, ενώ παράλληλα προωθεί το έργο νέων ζωγράφων όπως ο Αμαντέο Μοντιλιάνι και ο Ανρί Ματίς. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους κριτικούς τέχνης της εποχής του και από τους πρώτους που αναγνώρισε την αισθητική αξία της τέχνης άλλων ηπείρων, όπως η Αφρική και η Ωκεανία.



Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως διευθυντής της φημισμένης γκαλερί Bernheim-Jeune στο Παρίσι και το 1912 διοργάνωσε εκεί την πρώτη έκθεση των Ιταλών φουτουριστών στη Γαλλία. Εργάστηκε ως συντάκτης και κριτικός σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες, ενώ σπανίως δημοσίευε με το όνομά του τα κείμενα που έγραφε. Στην ηλικία των εξήντα τριών ετών αισθάνθηκε αρκετά ώριμος για την απραξία και αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή. Πριν πεθάνει, κατέστρεψε όλα τα χειρόγραφά του, στα οποία πιστεύεται ότι υπήρχαν και αρκετά ολοκληρωμένα λογοτεχνικά έργα. Πέθανε το 1944 σε ηλικία ογδόντα τριών ετών. Το 1949 η σύζυγός του καθιερώνει το «Βραβείο Φενεόν» για νεαρούς λογοτέχνες, ζωγράφους και γλύπτες προς τιμήν του συζύγου της.