Ο Νίκος Σοφιαλάκης γεννήθηκε στους Έρφους Ρεθύμνου Κρήτης το 1914 και απεβίωσε στις 9 Δεκεμβρίου 2002. Σε ηλικία 10 ετών ήρθε στην Αθήνα και από το 1925-1937 μαθήτευσε κοντά στο νεοκλασσικό γλύπτη Γεώργιο Μπονάνο. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία του Κληροδοτήματος Αθηνάς Σταθάτου, και εισήλθε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου το 1938, όπου και μαθήτευσε κοντά στον Καθηγητή Μιχάλη Τόμπρο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του έλαβε τέσσερις επαίνους και δυο πρώτα βραβεία.

Η καλλιτεχνική πορεία του Σοφιαλάκη ξεκίνησε όσο ο ίδιος ήταν ακόμη φοιτητής στην Σχολή Καλών Τεχνών, με τη συμμετοχή του στην Πανελλήνιο Καλλιτεχνική Έκθεση του 1940 στο Ζάππειο με τη γύψινη μελέτη Κεφαλή Νέου, αλλά και με τη συμμετοχή του σε ομαδικές εκθέσεις, όπως την Επαγγελματική Έκθεση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο το 1943 (με τους Ευθυμιάδη, Κεφαλινό, Νικόλα, Κατράκη, κ.ά.), τις Εκθέσεις στον Παρνασσό το 1944, 1945, 1946, καθώς και στη Γαλλική Ακαδημία το 1946, μεταξύ άλλων. Κατά το τελευταίο έτος του στην Σχολή Καλών Τεχνών, ο Σοφιαλάκης κέρδισε το Πρώτο Βραβείο Γλυπτικής το 1944 με τη διπλωματική του εργασία Μητρότητα, μια μελέτη σε τερακότα μικρού μεγέθους που απεικονίζει μια καθιστή, γυναικεία μορφή που θηλάζει το βρέφος της.

Στην Έκθεση Παρνασσού του 1945, ο Σοφιαλάκης είχε την τύχη να γνωρίσει τον μεγάλο Κρήτα συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος τότε διατελούσε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη. Ο Καζαντζάκης εντυπωσιάστηκε τόσο από τον νεαρό καλλιτέχνη, που του ζήτησε να ποιήσει δυο εμπνεύσεις του με ιδιαίτερη σημασία.

Ο Σοφιαλάκης "έγραψε" στο μάρμαρο και τις δύο ιδέες, που ενσαρκώνονται στο Παιδί της Κατοχής και στον Πολεμιστή, έργα που έμελλαν να γίνουν δυο από τις πιο σημαντικές συνθέσεις του γλύπτη και από τις πιο χαρακτηριστικές απεικονίσεις της Ελληνικής μεταπολεμικής πραγματικότητας.