Ήδη από τον Πλάτωνα εκφράζεται η αντίληψη ότι "ο μεν ιατρός φαρμάκοις μεταβάλλει, ο δε σοφιστής λόγοις". Η πίστη στη θεραπευτική δύναμη του λόγου ενάντια στα πάθη της ψυχής εμπεδώνεται ακόμη περισσότερο με τη φιλοσοφία των Στωικών αντίθετα προς τους Πυθαγορείους οι οποίοι έδιδαν ιδιαίτερη βαρύτητα στη θεραπευτική λειτουργία της μουσικής στα πλαίσια μιας ομοιοπαθητικής μεθόδου. Οι Στωικοί δέχονταν τον θεραπευτικόν λόγον ως φάρμακον ενάντια στη λύπη, ένα από τα τέσσερα πάθη της ψυχής και τη χειρότερη από τις ψυχικές παθήσεις κατά τον Κικέρωνα. Γέφυρα ανάμεσα στην αρχαία και τη χριστιανική παράδοση ο Φίλων ο Ιουδαίος υιοθετεί από τους Στωικούς το μοτίβο του φαρμάκου για να δηλώσει τη φαρμακευτική διάσταση του Βιβλικού λόγου. Οι αντιλήψεις αυτές διαποτίζουν στη συνέχεια και τη χριστιανική φιλοσοφία με έμφαση πια στη θεραπευτική δύναμη του θείου λόγου της Γραφής, ο οποίος λειτουργεί επίσης ως τραυμάτων φάρμακων, για να τις συναντήσουμε και στη βυζαντινή παραμυθητική επιστολογραφία να δηλώνουν πλέον τη στάση ενός χριστιανικού ανθρωπισμού που δίδει έμφαση στην έλλογη καταπολέμηση των παθών με βάση τη δύναμη του χριστιανικού λόγου. Στη βυζαντινή παραμυθητική επιστολογραφία διαμορφώνεται, σε αντιστοιχία με την αρχαιοελληνική παράδοση, μια τέχνη αλυπίας με τον επιστολογράφο να επιχειρεί να λειτουργήσει στα πλαίσια του λόγου με τους όρους και τη μεθοδολογία της ιατρικής τέχνης, μοτίβο που έχει μια μακρά παράδοση.