"Μην ανησυχείς. Έχεις τα εικοσάρια σου και τα δεκαεννιάρια σου."
Δάφνη:
Και τα κιλάκια μου έχω, ούτε γι\' αυτό να ανησυχώ; Αλλά βέβαια, για τους γονείς οι βαθμοί είναι το παν. Από την Πάτρα στην Αθήνα, αυτή η μετακόμιση μου έχει στοιχίσει αρκετά. Κάτι το καινούργιο σχολείο, κάτι οι γονείς μου που όλο τσακώνονται, κάτι ο μικρότερος αδελφός μου, ήρθε κι έδεσε το γλυκό!
Και, σαν να μην μου έφταναν όλ\' αυτά, είμαι υποχρεωμένη να γνωρίσω κι αυτή την Αγγελική...
"Όχι σαν εσένα, που βγάζεις δεκατέσσερα και ας κάνεις ιδιαίτερα σε όλα τα μαθήματα..."
Αγγελική:
Δε με παρατάνε ήσυχη!... 15 και 2, τόσο βγάζω. Γούστο μου και καπέλο μου. Έχω ελεύθερο χρόνο να ζωγραφίζω και να βλέπω τους φίλους μου. Τους φίλους βέβαια που επιλέγω εγώ και όχι αυτούς που μου "προξενεύουν" οι δικοί μου.
Όπως αυτήν τη Δάφνη, που θα κουβαληθεί τώρα με τη μάνα της...
Δάφνη και Αγγελική. Η καλή μαθήτρια και η επαναστάτρια. Γνωρίζονται και γίνονται αχώριστες φίλες. Τόσο διαφορετικές, αλλά κατά βάθος ίδιες...
Με τσαμπουκά και ευαισθησία, διάβασμα και κοπάνες, κόντρες με τους καθηγητές και τους γονείς, πρώτα καρδιοχτύπια και κρυφά ραντεβού, περνούν μαζί την εφηβεία.