Η τοπική γλώσσα του Πεντάλοφου Βοΐου, όπως μετονομάστηκε στα χρόνια του μεσοπολέμου, κάτω απ\' τη γενική ελληνοποιητική τάση της εποχής, το ακμαίο τότε κεφαλοχώρι Ζιουμπάνι που άρχισε να ιδρύεται γύρω στο 1620 απ\' τη σταδιακή προσέλευση των κατοίκων των μικρών περιφερειακών οικισμών, όπως ο Τσέρος, η Οικουρίνα, η Φτέρη, το Παλιοκρημίνι κ.λ.π. είναι η ίδια που συναντάται με πολύ μικρές αποκλίσεις και παραλλαγές στην ευρύτερη περιοχή του Άνω Βοΐου, όπως ονομάστηκε η Νότια Ορεστιάδα των Αρχαίων Μακεδόνων, σ\' ένα τμήμα της ανατολικής Ηπείρου, καθώς και σε μια αρκετά εκτεταμένη περιοχή του βορείου μέρους του νομού Γρεβενών. [...]
(Από την εισαγωγή του βιβλίου)