Αχ, κλασικός αγαπημένος Κουντζ....Η αλήθεια είναι ότι αν ξεκίναγα να διαβαζω Κουντζ κι ήμουν διστακτικός ως προς τη σύνδεση του υπερφυσικού με την πραγματικότητα (βλ. φαντάσματα) θα το παράταγα σύντομα. Έχοντας ξεκινήσει όμως να διαβάζω τον Παράξενο Τόμας και το Για πάντα παράξενος τα λάτρεψα (αν και το δεύτερο ήταν βλακεία). Ξέρω λοιπόν ότι έχω να διαβάσω έναν συγγραφέα που τυλίγει το σκληρό αστυνομικό με το υπερ-πέραν. Εδώ έχουμε έναν πρώην αστυνομικό που προσπαθεί να γλυτώσει τον γιο του σούπερ-σταρ από τα νύχια ενός μανιακού. Διαβάζουμε για όλους: για τον πρώην αστυνομικό, για τους συνεργάτες του, για τον χαρακτήρα του παιδιού του κινηματογραφικού αστέρα, για τον Μπαμπά-Φάντασμα και για την Κατ\' Όνομα Μαμά (χαρακτηρισμοί που έδωσε το ίδιο το παιδί στους γονείς του), για τον παρανοϊκό δολοφόνο και τους συνεργούς του. Κινηματογραφική πλοκή, ο αστυνομικός ζει δυο επιθανάτιες στιγμές αλλά ξανάρχεται στη ζωή, το παιδί ζει μεταφυσικές εμπειρίες (φύλακες άγγελοι προσπαθούν να το προστατεύσουν από τον κακό). Μου άρεσε πάρα πολύ η ψυχολογία του παιδιού: γιος διασήμου που φυσικά δε θέλει καμία σχέση με αυτό το κύκλωμα, ζει μόνος του στο σπίτι αλλά καταφέρνει να αναπτύξει κρίση και συναισθήματα αντίθετα με τον ρόλο του στη ζωή, δοτικός, ελλόγιμο ον, πανέξυπνος, φιλικός και μόνος. Οι χαρακτηρισμοί που έδωσε στους γονείς του, το παλάτι-φρούριο στο οποίο ζει, τους τόνους παιχνίδια που έχει στη διάθεσή του όποτε τα θελήσει (δεν τα ζητά ποτέ) και τόσα άλλα με προβλημάτισαν για το μέλλον των παιδιών αυτών των ανθρώπων-υπερηρώων. Το σπίτι είναι ένα φρούριο, με συναγερμούς, καταφύγια και διαδρόμους αλλά ο δολοφόνος καταφέρνει να μπει. Ωραία εξέλιξη, ωραίες ανατροπές, αγωνιώδεις στιγμές και κάτι που για μένα που ξέρω τον Κουντζ μου άρεσε: φύλακες-άγγελοι μπαινοβγαίνουν σε καθρέφτες, επικοινωνούν από το υπερ-πέραν και προσπαθούν να σώσουν τους καλούς. Μάλιστα ο ένας υπερβαίνει την εξουσία του και τον τιμωρεί ο Σατανάς αλλά η μεταμέλεια του αγγέλου για την προηγούμενη ζωή του τον γλυτώνει στο τσακ και πάει παράδεισο (μην ανησυχείτε 3 σελίδες είναι όλο κι όλο, δε θα βαρεθείτε πολύ, αφοσιωθείτε στο υπόλοιπο βιβλίο). Σε γενικές γραμμές δεν το αφήνεις εύκολα, σε προβληματίζει, κάπου κάπου φλυαρεί (ειδικά οι σκηνές με τους μονολόγους του παιδιού) αλλά είναι ένας καλός, αγαπησιάρικος Κουντζ.