Το έργο του Dario Fo και της Franca Rame "Venticinque monologhi per una donna" περιλαμβάνει πέντε κύκλους κειμένων γραμμένων με τέσσερα χέρια, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Fo στην εισαγωγή του, προσθέτοντας ότι πολλά από αυτά τα κείμενα δεν έχουν δημοσιευθεί ούτε παιχτεί στη σκηνή. Κλείνοντας την εισαγωγή αυτή, ο ίδιος κάνει ένα χαριτωμένο υπαινιγμό για τη γυναίκα, συνεργάτιδα και σύζυγό του, που σήκωσε το κύριο βάρος των μονολόγων, αναφέροντας την παρακάτω ρήση του Γάλλου κωμωδιογράφου Φεϋντώ: όταν γράφεις κείμενα για άνδρες ηθοποιούς, η γυναικεία αναπαράσταση είναι μια δουλειά τεράστια, γιατί είναι δυσκολότατο να επιτύχεις τη μεταμφίεσή της, καλτσώνοντας εκτός από το δέρμα και το μυαλό. Για μένα είναι μάλλον εύκολο, γιατί το μυαλό το είχα ανέκαθεν στο σπίτι μου, άνετα: είναι αυτό της Franca. [...] (από την σελ. 9. του βιβλίου)