Ο διάσημος ελληνοαιθίοπας σκηνοθέτης Νίκος Παπατάκης, με μια αυτοβιογραφική αφήγηση στην οποία το "εγώ" εναλλάσσεται ανορθόγραφα με το "αυτός", μας καλεί να τον ακολουθήσουμε στο ξετύλιγμα του εξωφρενικού πεπρωμένου του. Γεννημένος στη χώρα του Βασιλέα των βασιλέων, την Αβησσυνία, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Αιθιοπίδα, πέρασε τα παιδικά χρόνια του διχασμένος ανάμεσα στην τρυφερή στοργή μια ακέραιης και περήφανης μάνας και τον εμπαθή κατατρεγμό ενός ανελέητου πατέρα. Πρώτη του εξορία, στην πιο τρυφερή εφηβεία του, ήταν το κλείσιμό του σε καλό εκπαιδευτήριο του Λιβάνου, που όσο σκληρή και αν ήταν δεν θα συγκρινόταν με εκείνη που ακολούθησε στα χρόνια της ιταλικής κατοχής. Από τότε, δεν έπαψε να αγωνίζεται εξόριστος, ένας μέτοικος, ένας μιγάδας, ένας μόνος άνθρωπος, πρώτα στην άλλη πατρίδα του, την πατρική γη, την Ελλάδα, κατόπιν στη χώρα της επιλογής του τη Γαλλία. Θα τον δούμε πώς από καμαριέρης σε ξενοδοχείο της Κηφισιάς, από φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, από μοντέλο, από ένας τυχοδιώκτης στο ξένο Παρίσι, θα κατορθώσει τελικά να κατακτήσει το Σαιν Ζερμαίν της Μπωβουάρ και του Σαρτρ, μέσα από την μπουάτ του, την La Rose Rouge, στην οποία τραγούδησε η μούσα του υπαρξισμού Ζυλιέτ Γκρεκό και στην οποία ανέβαζε πρωτοποριακά έργα όπως το "Ασκήσεις ύφους" του Κενώ. Θα ακολουθήσει η σταδιοδρομία του στον κινηματογράφο ως σκηνοθέτης -"Les abysses", "Les patres du desordre", "Gloria Mundi", "La photo", "Les equilibristes"- ως παραγωγός -"Un chant d\'amour" του Ζαν Ζενέ- και συμπαραγωγός του "Shadows" του Τζον Κασαβέτη.

Σήμερα, στα ογδόντα του χρόνια, αντιμετωπίζει με ένα μαύρο χιούμορ τη θύελλα των περιπετειών του, από την οποία, πρώτος αυτός, δείχνει να παραξενεύεται πώς επιβίωσε.