Ο εκκεντρικός δον Βιλιούλφο Αλμπερόλα, γνωστός σε όλους ως Βίλι, έχει ιδρύσει τη νέα Ακαδημία του Πλάτωνα στο κέντρο της Μαδρίτης. Οι Σωκρατικοί του διάλογοι περί ευτυχίας βρίσκουν πολλούς πιστούς: άνθρωποι κυριευμένοι από μοναξιά, φόβο, άγχος, πικρία και καταπίεση που ακολουθούν με θρησκευτικό ζήλο αυτόν το χαρισματικό γκουρού, πεπεισμένοι ότι θα τους βγάλει από το λαβύρινθο των καθημερινών τους προβλημάτων.
Μπορεί τα εμπνευσμένα κηρύγματα του Βίλι να λειτουργούν ως παυσίλυπο για τους προβληματισμένους συμπολίτες του, όχι όμως για τον ίδιο και τους οικείους του: ο γάμος του περνάει κρίση, ενώ ανήμπορος παρακολουθεί την γαμήλια οδύσσεια του Οδυσσέα, ταλαντούχου ζωγράφου και συζύγου της κόρης του Πηνελόπης. Η Ιθάκη του γάμου του καταποντίστηκε, όταν η γυναίκα του ανακάλυψε την αδυναμία που έτρεφε στις Σειρήνες-μοντέλα του. Τώρα, εγκαταλελειμμένος από την Πηνελόπη, μεγαλώνει τον μικρό του γιο Τηλέμαχο και τα χρέη του. Όσο για την Πηνελόπη εξαργυρώνει την τυφλή συζυγική πίστη με μια λαμπρή καριέρα ως σχεδιάστρια μόδας και εφήμερες ερωτικές περιπέτειες με επίδοξους μνηστήρες.
Άνθρωποι σε αναζήτηση προσανατολισμού ή στα πρόθυρα του χωρισμού. Άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους ή τους άλλους. Ανάμεσα στα πράγματα που θυμούνται και σ’ αυτά που προσπαθούν να ξεχάσουν, αγκυλωμένοι στις προσωπικές τους επιθυμίες και ανασφάλειες, όλοι καταλήγουν να αναρωτιούνται: Τι στο καλό είναι τελικά η ευτυχία;
Μια καυστική σάτιρα των βιβλίων αυτοβοήθειας από μια σύγχρονη Ισπανίδα συγγραφέα που υποστηρίζει ότι «η λογοτεχνία είναι το αντίδοτο στην βαρβαρότητα». Μια διαφορετική Οδύσσεια στη σύγχρονη Μαδρίτη, όπου η αναζήτηση της ευτυχίας καταλήγει σ’ ένα καβαφικής εμπνεύσεως ταξίδι αυτογνωσίας. Όπως σημειώνει η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου, "αντίθετα με τα φαινόμενα, η ευτυχία δεν είναι η τέχνη της συμμόρφωσης, αλλά ίσως το να μάθουμε να απολαμβάνουμε αυτό που είμαστε και, δευτερευόντως, αυτό που έχουμε, χωρίς να ανησυχούμε υπερβολικά γι’ αυτό που προφανώς δε θα γίνουμε ή δεν θα αποκτήσουμε ποτέ."