Το «Μην πατάτε τις ουρές» είναι μια συλλογή από κωμικοτραγικές στιγμές που ζει μια γυναίκα που έχει συγκεντρώσει στο εξοχικό της σπίτι μια ποικιλία από γάτες και σκύλους, το καθένα με τον δικό του χαρακτήρα και φυσικά τις δικές του κουτουράδες! Η γυναίκα μάλιστα είναι περιτριγυρισμένη από άλλα σπίτια με αυλές, επίσης με τετράποδους ενοίκους ή καταπατητές, επομένως έχει άφθονη τροφή να δώσει στον αναγνώστη. Απίθανα περιστατικά, γέλιο και συγκίνηση με συντρόφεψαν από την αρχή του κειμένου και η άμεση, πρωτοπρόσωπη γραφή δημιούργησε μια οικειότητα που με έκανε να νιώσω άνετα, σα να μιλούσα με δικό μου άνθρωπο που μοιραζόταν την καθημερινότητά του μαζί μου.

Κι όπως μετά από κάθε επίσκεψη ή κουβέντα με φίλους βγαίνεις (αρκετές φορές τουλάχιστον) καλύτερος, έτσι και η κυρία Μαριέλλη μου εξήγησε με τον δικό της «επιστημονικό» τρόπο πολλά πράγματα για τις γάτες, τους σκύλους αλλά και για τις μεταξύ τους επικοινωνίες. «Ένας σκύλος που σηκώνει το πόδι του και ψεκάζει κάθε λίγα μέτρα κι από ένα δέντρο, δεν κάνει άλλη δουλειά εκείνη τη στιγμή από το να μοιράζει τα μηνύματά του, την κάρτα του ας πούμε. Και τι μπορεί να λέει αυτή η κάρτα; Καταρχήν διαφημίζει τις σεξουαλικές του ικανότητες, ενώ συγχρόνως δηλώνει πως του ανήκει η περιοχή που ράντισε» (σελ. 55). Αμ οι γάτες, όταν βρίσκονται σε οίστρο; «Έτσι και δε βλέπουν γάτο στον ορίζοντα κι αρχίζουν ν’ ανησυχούν, όλες οι αρχαίες τραγωδίες μαζί δεν μπορούν να σκεπάσουν τον οδυρμό τους. Κι ο γάτος πάντοτε ακούγοντας αυτόν τον οδυρμό, θα τρέξει» (σελ. 57).

Η συγγραφέας κάνει κι εκείνη λάθη ως προς την ανατροφή και τη φροντίδα των ζώων, τα διορθώνει όμως και μαθαίνει από αυτά, διασκεδάζει με τα καμώματα απρόσκλητων και εξοικειωμένων πατουσοκατόχων, τα ψευτομαλώνει και δεν παύει να παρατηρεί στιγμή το περιβάλλον γύρω της και δίπλα της. Δείχνει αισιόδοξη και όσο γίνεται θετική, κάτι που φαίνεται από το υποδόριο χιούμορ της και τη σαρκαστική ματιά με την οποία αντιμετωπίζει δυσάρεστα ή ανεξήγητα περιστατικά. Για παράδειγμα, όταν κάποιος δε θέλει τα νεογέννητα κουτάβια του κατοικιδίου του, τα πετά στον κήπο του γείτονα κι αυτός στου αλλουνού: «…οι γείτονες, εκτός από χαρτιά, παίζουν με εκπληκτική δεξιοτεχνία ένα ακόμη πιο παράνομο παιχνίδι. Το Πέτα μου να σου πετώ…Σε μας πάντως, μέχρι ν’ αποκτήσουμε σκύλο, πέφταν βροχή οι γάτες κάθε Οκτώβρη. Τα κουτάβια πέφτουν συνήθως την άνοιξη» (σελ. 21). Παρακάτω, στη σελίδα 32, έχει πέσει σύρμα μεταξύ των γάτων ότι η γράφουσα συνηθίζει τον ευνουχισμό: «-Προσέξτε την αυτήν. Κόβει μπαλάκια»!

Οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί είναι καίριες και ευφάνταστες: «Έναν τιγρέ ταλαιπωρημένο αδέσποτο, ίδιος φαντάρος που δεν πρόφταινε να βγάλει τις αρβύλες του, ούτε καν να πλυθεί» (σελ. 31). Επιτομή μάλιστα της υφολογικής δεινότητας της συγγραφέως είναι το «Intemezzo» με τις φροντίδες και την περιποίηση που έκανε η συγγραφέας στις κότες που αποφάσισε ν’ αποκτήσει! Έριξα πάρα πολύ γέλιο και κατάλαβα πολλά πράγματα από την ιεραρχία αυτής της παραγωγικής μικροκοινωνίας που ούτε καν τα είχα φανταστεί!

Στο τέλος του βιβλίου η συγγραφέας καταγράφει με εύληπτο τρόπο τις δικές της σκέψεις και απόψεις ως προς τη ζωοφιλία, την ευθύνη ανατροφής ενός κατοικιδίου, τις αντιλήψεις όσων δεν απέκτησαν ή διαχωρίζουν τους σκύλους από τις γάτες (αγαπάμε όλα τα ζώα, δεν τα ξεχωρίζουμε) και πάρα πολλά άλλα.

Ο ξεβράκωτος Πάρις, η Τούτου, η Γκρέτα, η ρομαντική ιστορία της Τριστάνας και του Ιζόλδη, η ευγενική κοτούλα Κάκα, οι γλυκές τετράποδες που απαγορεύεται ρητά να μπουν στο σπίτι και παραμένουν στην αυλή, εξ ου και «αυλικές», ο προστατευτικός κόκορας Ιβάν, η άχαρη και ξερακιανή σκύλα Καραγιώργη, ο τρυφερός Κλεπτομανής, που με απίθανα ξεκαρδιστικό τρόπο φέρνει τους γείτονες πιο κοντά (-Δικό σας το πασούμι; -Όχι, μήπως όμως εσείς είχατε αυτήν τη φλοκάτη; ), η σωτήρια και ναζιάρα ποντικοκυνηγός Τζέην, ο γοητευτικός Αμπλαούμπλας που μέχρι και σε καλλιστεία έστειλε φωτογραφία του η αφεντικίνα του και πάρα πολλές άλλες φατσούλες μου κράτησαν απίθανη συντροφιά, με διασκέδασαν και μου έμαθαν πολλά για τον τρόπο επικοινωνίας μεταξύ τους, για τα αισθήματά τους και για τις επιθυμίες τους. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει να αποκτήσετε και θα το βρείτε τώρα (2020) στις εκδόσεις Darygton.