Πέρασαν ήδη δέκα χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Ευρύνονται οι αγώνες της Εργατικής Τάξης, που βρίσκονται στην πρωτοπορία του ελληνικού λαού, όπως πολλές φορές σε προηγούμενες δύσκολες περιστάσεις.
Από κοντά οι αγρότες διεκδικούν μαχητικά τα δικαιώματά τους. Μαζί φοιτητές και επιστήμονες με πρωτοφανή μαζικότητα.
Αυτή την περίοδο, με την υποστήριξη κυβερνήσεων και αμερικανών συμβούλων, κρατάει ακόμη τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος και όλο το συνδικαλιστικό κίνημα δέσμιο η καταπιεστική ομάδα Μακρή - Θεοδώρου, υποστηριζόμενη από όλον τον κρατικό μηχανισμό με αστυνομικά μέτρα.
Τότε εμφανίζεται σοβαρή, μαζική, μαχητική η συνδικαλιστική Κίνηση των 115 Σωματείων.
Ένα μεγάλο ενιαίο μέτωπο σημαντικών σωματείων και εργατοϋπαλληλικών παρατάξεων δίνει την καθημερινή μάχη κατά των πρακτόρων του κρατικού μηχανισμού και των εργοδοτών.
Βρίσκεται στην κεφαλή όλο και μεγαλύτερων κινητοποιήσεων των εργαζομένων που με τη δραστηριότητά τους, άμεσα και έξω από τα Σωματεία της Γ.Σ.Ε.Ε. , αναγκάζουν την κυβέρνηση να απομακρύνει τους Μακρήδες. Για να εξυγιανθεί το Συνδικαλιστικό Κίνημα.
Όμως δεν έρχεται η τελική και νόμιμη λύση. Το Συνδικαλιστικό Κίνημα βρίσκεται στη δίνη των κινητοποιήσεων μετά το ανακτορικό πραξικόπημα του Ιουλίου 1965.
Και ο αγώνας συνεχίζεται...