Με υλικά τον ωμό ρεαλισμό αλλά και την πιο τρελή φαντασία, η σημαντική αγγλίδα συγγραφέας, Caryl Churchill, μας οδηγεί σ’ αυτό το, προφητικής πνοής έργο της, σ\' έναν εκ πρώτης όψεως οικείο αλλά, όπως σταδιακά αφήνει να φανεί, παράδοξο και ακατανόητο κόσμο. Πόσο "παράδοξο" και πόσο "ακατανόητο" όμως; Εξαρτάται από τα όρια της αντίληψης και της αντοχής του αναγνώστη, που η Churchill σκοπίμως δοκιμάζει στήνοντας ένα υβριδικό σύμπαν μεταξύ εφιάλτη και πραγματικότητας, όπου το "Εμείς" και το "Αυτοί" παραμένουν μέχρι τέλους απροσδιόριστα. Αναγνωρίζουμε την αληθοφάνεια της φρίκης στην πρώτη πράξη: ένα κορίτσι που ξυπνά από κραυγές αιχμαλώτων μέσα στη νύχτα, πείθεται ότι οι βασανισμοί και οι εκτελέσεις των οποίων τυχαία υπήρξε μάρτυρας συμβαίνουν για καλό σκοπό. Αλλά ποιος θα τη φανταζόταν να διαπρέπει αργότερα ως υπάλληλος βιοτεχνίας πολυτελών καπέλων για παρελάσεις μελλοθανάτων; Ή να αποδέχεται ως αυτονόητη την κτηνωδία ενός γενικευμένου, παγκόσμιου πολέμου, όπου στρατεύονται για τους ιερούς σκοπούς του τα ζώα, τα στοιχεία της φύσης ακόμα και τα καιρικά φαινόμενα; Οι καταγγελτικές, αντιπολεμικές προθέσεις της συγγραφέως, που έχει δημόσια ταχθεί κατά της παγκοσμιοποίησης, είναι προφανείς. Προϊόν μεγάλης εικονοποιητικής ικανότητας και λιτής, εξαιρετικά αποτελεσματικής, χρήσης του διαλόγου, το έργο παραμένει ωστόσο ανοιχτό σε κάθε εκδοχή ερμηνείας. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2002, το ανέβασε στο "Bouffes du Nord" o αρκετά επιφυλακτικός με τη σύγχρονη δραματουργία, Peter Brook.