Ανάμεσα στα τεχνικά μαθήματα που διδάσκονταν στις Σχολές Τουριστικών Επαγγελμάτων, πρωτεύουσα θέση κατέχει το μάθημα της Εστιατοριακής Τέχνης. Η εστιατοριακή τέχνη προέκυψε από την εξέλιξη των εγκαταστάσεων στους χώρους εστιάσεως, από τη χρήση σκευών που χρησιμοποιούνται για εστίαση, και από την τάση των ανθρώπων να ικανοποιούν το αίσθημα της πείνας τους, κάτω από ορισμένους κανόνες τεχνικής. Εύκολα έτσι βγαίνει ο ορισμός της εστιατορικής. Εστιατορική είναι η τέχνη κατά την οποία βάσει ορισμένων κανόνων και κατά τρόπο επιδέξιο γίνεται η παράθεση των διαφόρων φαγητών και ποτών, στους πελάτες.
Η εστιατορική τέχνη εξελίσσεται καθώς εξελίσσεται ο άνθρωπος, οι χώροι εστιάσεως, οι εγκαταστάσεις, τα σκεύη, τα μέσα και τα αντικείμενα εξυπηρετήσεως.
Είναι αυτονόητο ότι εφόσον ο πολιτισμός προχωρεί και πάρα πολλά μέσα αναπτύσσονται και τίθενται σε εφαρμογή στις σύγχρονες ξενοδοχειακές και εστιατοριακές μονάδες, οφείλουμε όλοι να παρακολουθούμε την εξέλιξη και να προσπαθούμε για τον εκσυγχρονισμό, τη βελτίωση και τη χρησιμοποίηση όλων των μέσων που απαιτεί η σημερινή εξελισσόμενη εστιαταρική τέχνη.
Οι κλασσικοί τρόποι και οι μέθοδοι παραθέσεως και σέρβις, πρέπει να μεθοδεύονται και να χρησιμοποιούνται αντίστοιχα με τα τεχνικά μέσα και σκεύη που προσφέρονται σήμερα και να συμβαδίζουν με τις απαιτήσεις της σύγχρονης πελατείας και του τρόπου που έρχονται στα ξενοδοχεία.
Κάνοντας μια σύντομη ιστορική αναδρομή στους σημαντικότερους σταθμούς της Μαγειρικής Τέχνης, αναφέρουμε ότι ιστορικά ντοκουμέντα βρίσκουμε στην αρχαία Κίνα, όπου βάση της διατροφής τους υπήρξε το λίπος. Στις αρχές του 1500, στη Γαλλία, έτρωγαν κοκκινιστό κρέας (Roti-Ros-to), χωρίς μαχαίρια, πηρούνια ή κουτάλια.
Το 1533 έγινε στη Γαλλία η πρώτη γαστρονομική επανάσταση. Ακριβώς τότε, η Katerine di Medici έγινε βασίλισσα της Γαλλίας κα πήρε από τη Φλωρεντία 16 από τους πιο καλούς μαγείρους, που χρησιμοποιούσαν στην τέχνη τους χορταρικά, λαχανικά και μπαχαρικά. Καθιέρωσε το στρώσιμο του τραπεζιού και έλαβε υπόψη τους τρόπους συμπεριφοράς στο τραπέζι.
To 1682 ο Λουδοβίκος 14ος τελείωσε το παλάτι των Βερσαλλιών. Ο αιώνας του χαρακτηρίζεται ως ο αιώνας του γεύματος, χαρακτηριζόμενος από τεράστια κατανάλωση φαγητού με ωραία και πλούσια διακόσμηση. Η βασιλική κατανάλωση φαγητού ήταν ένας από τους λόγους της Γαλλικής Επανάστασης.
Το 1789 έγινε η Επανάσταση. Τότε οι αρχιμάγειροι καταργήθηκαν και το μεγάλο φαγοπότι σταμάτησε.
Το 1800 ο αρχιμάγειρας Beauviliers έδειξε όλη την αγάπη του για τον κόσμο και το χρήμα. Άνοιξε το Εστιατόριο της Δημοκρατίας, που ήταν ένα μέρος της ισότητας, και είχε μεγάλη επιτυχία. Οι μάγειροι ξαναγύρισαν στην εργασία.
Την ίδια εποχή ο Antonio Careme εισήγαγε τη μεγάλη Γαλλική Κουζίνα (La Grande Cuisine Francaise). Χρησιμοποίησε σάλτσες για την καλύτερη γεύση στις παρασκευές, ήταν ενάντια στη συντήρηση. Χρησιμοποίησε γέμιση, βούτυρο για γεύση και ουσία και αναμείξεις ή μείγματα.
Στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ο Alexandre Dumaine και ο Fernand Point εισήγαγαν την άποψη: κόψτε τον τεράστιο αριθμό από τις κλασσικές σάλτσες, ελαττώστε τις πολύ πλούσιες και φανταχτερές διακοσμήσεις και υλικά. Τα καλά υλικά πρέπει να δοκιμάζονται από μόνα τους.
Ο Paul Bocuse εισήγαγε τη Νέα Κουζίνα. Η Νέα Κουζίνα δίνει έμφαση στη μεγάλη ευχαρίστηση από το καλό φαγητό. Το φαγητό πρέπει να είναι χωνευτικό, υγιεινό, ελαφρύ και φυσικό. Πρέπει να περιλαμβάνει υδατάνθρακες, ζάχαρη, σάλτσες τύπου μπεσαμέλ ή γεμίσματα (φάρσες). Να συνεχίζει κανείς να τρώει με στυλ, με χαμηλές προοπτικές καταστροφής της υγείας. Περιλαμβάνει τη δημιουργία νέων πιάτων για τον κατάλογο, ελάττωση του κουνουπιδιού, των φυσικών γεύσεων, προσθήκη βουτύρου, κρέμας για φυσική ποιότητα, παρασκευή λιγότερου φαγητού, αποφυγή της υπερβολής, παρασκευή λαχανικών χωρίς βούτυρο ή σάλτσα.
Παρουσιάζεται η Διαιτητική Κουζίνα, δηλαδή η επιστροφή των κλασσικών πιάτων σε διαιτητικές συνταγές, ήτοι χρησιμοποίηση φυτικών ελαίων, υποκατάστατων της ζάχαρης και χρησιμοποίηση χαμηλού λίπους.
Τέλος εμφανίζεται και η Υγιεινή Κουζίνα. Η ιδέα ήταν του Michel Cuerard. Αυτό το είδος της κουζίνας το απεκάλεσε -η Νέα χαμηλών θερμίδων Κουζίνα-. Εξυπακούεται λοιπόν και η στους χρόνους μας χρησιμοποίηση της διαιτητικής Κουζίνας, με κρέατα χωρίς σάλτσες και καρυκεύματα, η αφθονία των λαχανικών και σαλατών, τα φρούτα. Παρασκευές δηλαδή με χαμηλές θερμίδες και όχι πολλούς υδατάνθρακες.
Έτσι η εστιατοριακή τέχνη ακολούθησε την ίδια εξελικτική πορεία.
Από το κοινό τραπέζι των φιλοξενούμενων προήλθε το σύστημα table di hote, συνέχεια το σύστημα a la carte κι ακολούθησαν μέχρι σήμερα και οι τρόποι του σέρβις, κατά σειράν, οικογενειακός, Γαλλικός, Αγγλικός, Ρωσικός, Αμερικανικός, με τους Μπουφέδες και τα Kitchen shows.