Ο Μινώταυρος και η σχεδόν ταυτόσημη εμβληματική μορφή του Ακέφαλου είναι δύο από τα πλέον έκτυπα μορφικά συμπτώματα της κρίσης των συμβόλων, που χαρακτηρίζει την τέχνη και τη λογοτεχνία των τελευταίων κυρίως χρόνων του μεσοπολέμου. Η πλέον σαφής ένδειξη της σύνδεσης των μορφών αυτών με το κλίμα της εποχής είναι η ίδια η αμφισημία της συμβολικής λειτουργίας τους. Ο Μινώταυρος κατεδαφίζει το μύθο του ήρωα, αλλά γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής σε μια νέα σκηνή όπου κυριαρχεί η ύβρη, η βία και η καταστροφή. Πρόκειται ίσως για ανατρεπτική και οριακή αντίδραση σ\' αυτή την ακατανίκητη νοσταλγία των αρχετύπων που αρχίζει να κυριεύει - κοντά στις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου - την άλλοτε ρηξικέλευθη στους στόχους της, καλλιτεχνική πρωτοπορία.