[...] Η διαφορά της άσκησης της "αισθητικής" από την άσκηση της "ιατρικής" έγκειται στο ότι, στην τελευταία, πολλά από τα προβλήματα που τίθενται είναι τόσο πιεστικά ώστε επιβάλλουν λίγες εξηγήσεις και πολλές ενέργειες, έστω και αν αυτές συνεπάγονται όχι αμελητέους κινδύνους αποτυχίας. Αντίθετα, στην "αισθητική" οι πιθανότητες αποτυχίας πρέπει να ελαχιστοποιηθούν γιατί οι παρεμβάσεις που θα γίνουν είναι επιλεκτικές και, στις περισσότερες φορές, ο "πάσχων" μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτές. Εδώ οι εξηγήσεις πρέπει να είναι πλούσιες και σαφείς και η αποφυγή δημιουργίας κλίματος υπεραισιοδιοξίας απόλυτα επιβεβλημένη. Η σκόπιμη δημιουργία τέτοιου κλίματος δεν έχει λόγο να σχολιασθεί εδώ γιατί είναι αναμφισβήτητα κατακριτέα. Στην περίπτωση αυτή το "ωφελέειν, μη βλάπτειν" ισχύει σε όλη του την έκταση.

Οι παραπάνω συνθήκες δεν είναι μπορεί να είναι έμφυτες σε κάθε νέο "αισθητικό". Πρέπει να διδαχθούν, και μάλιστα κωδικοποιημένα και προσαρμοσμένα στην καθημερινή πράξη, ώστε να μην επιτρέπουν εύκολες παρεκκλίσεις ή παρεξηγήσεις. Με το επιχείρημα αυτό, το παρόν πόνημα είναι ό,τι καταλληλότερο. Προέρχεται από "αισθητικό" με πείρα τόσο στην πράξη όσο και τη διδασκαλία της επιστήμης της, και άτομο, το οποίο με έχει πείσει ότι εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση με πλήρη συνείδηση των ευθυνών και των ικανοτήτων του. Η παρουσίαση των κανόνων της "δεοντολογίας στην αισθητική" στα οκτώ μεγάλα κεφάλαια του βιβλίου είναι επιτυχής γιατί δεν αφήνει καμία
πτυχή του θέματος ακάλυπτη, ενώ οι "οδηγίες" που προστίθενται, είναι σαφείς και εφαρμόσιμες. Εξίσου επιτυχής είναι και η προσπάθεια της συγγραφέως να υποστηρίξει πολλές έννοιες με αναφορά στην διδασκαλία επιφανών νομικών ή φιλοσόφων και παραπομπή στην πλούσια βιβλιογραφία που συμπληρώνει τα γραφόμενα. [...]

(από τον πρόλογο του καθηγητή Δημήτρη Λουκόπουλου)