Έρχομαι από το πεθαίνω, όχι από το έχω γεννηθεί.
Με το έχω γεννηθεί πάω.

Κοιμώμενος ονειρεύομαι αυτό που και ξυπνητός ονειρεύομαι.
Και το όνειρό μου είναι συνεχές.

Οι πληγές είναι φωλιές από άνθη.

Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος.

Ο έρωτας είναι άσχημη πληγή, αλλά σκεπάζεται με άνθη, και τα άνθη είναι όμορφα

Το κακό που δεν έχω κάνει, πόσο κακό έχει κάνει!

Μετά αφού ήπια το περιεχόμενο της κούπας μου,
ξεχείλισε η κούπα μου.

Ο πατέρας μου, φεύγοντας,
δώρισε μισόν αιώνα στην παιδική μου ηλικία.

[...] Από τη δεκαετία του 1930 ο Antonio Porchia αρχίζει να γράφει τις Φωνές, το μόνο πάντα in progress έργο του, μια ανθοδέσμη από μικρές κοφτές φράσεις, ένα περιδέραιο από ρήσεις και αντιρρήσεις, από αλλόκοτα με την πρώτη ματιά μα πάντα ελκυστικά φθέγματα, που αναδίνουν το άρωμα των χαϊκού, έχοντας τη χοϊκότητα μιας χαρούμενης επιστήμης αλλά, συνάμα, το flickering, το τρεμόπαιγμα μιας τρέλας ποιητικής και αναπεπταμένης, την αλλόκοτη αίσθηση μιας αμφισημίας που θαρρείς πάει πολύ μακριά και πολύ βαθιά στο νου και στην καρδιά. [...]

Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης
(εφημερίδα City Press, 5. 5. 2005)