Αναμφίβολα το ζήτημα της "Παγκοσμιοποίησης" αποτελεί ένα από τα πιο φλέγοντα και πολυσυζητημένα της εποχής μας. Η εργασία αυτή αποσκοπεί στο να θέσει και να απαντήσει σε δύο ερωτήματα: Το πρώτο σχετίζεται με το κατά πόσο οι αλλαγές που συμβαίνουν στο σύγχρονο κόσμο -που για ορισμένους έχουν αποτυπωθεί μέσω της επινόησης της έννοιας της "Παγκοσμιοποίησης"- μπορούν να ερμηνευτούν βάσει των υπαρχόντων μεθοδολογικών εργαλείων ή είναι απαραίτητη η προσφυγή σε ένα νέο πλαίσιο ανάλυσης. Το δεύτερο έχει να κάνει τόσο με το βαθμό ύπαρξης όλων αυτών που χαρακτηρίζονται μορφές της Παγκοσμιοποίησης όσο και με το κατά πόσο αποτελούν καινοφανή φαινόμενα. Η βασική θέση που υποστηρίζεται είναι πως -μολονότι έχουν σημειωθεί σημαντικές αλλαγές και μετασχηματισμοί τα τελευταία 15-20 χρόνια- δεν μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτή η αντίληψη πως είμαστε μάρτυρες θεμελιακών μεταλλαγών που οδηγούν σε μια νέα για τον ανθρώπινο πολιτισμό εποχή. Τα βασικά χαρακτηριστικά του μονοπωλιακού/ιμπεριαλιστικού σταδίου διατηρούνται και τα περισσότερα από τα στοιχεία της διεθνοποίησης της σημερινής συγκυρίας είχαν υπάρξει και στην προ του Α\' Παγκοσμίου Πολέμου περίοδο. Από που αποτελεί νέο ποιοτικά στοιχείο είναι το γεγονός της μετάβασης, στις πιο ισχυρές δυτικές χώρες, σε μια νέα φάση του μονοπωλιακού σταδίου - στη φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.