Ο Δημήτρης Νόλλας δεν απονευρώνει τις στιγμές των ανθρώπων ώστε να καταλήγουν υπαρξιακά παιχνιδίσματα φορτωμένα συμβολισμούς, "προεκτάσεις" και λοιπά ηχηρά πλην όμως κενότατα.
Ο Νόλλας προσέχει κινήσεις και ευφρόσυνες μες στο ξάφνιασμά τους ατοπίες ή ανεξήγητες παραδοξότητες συμπεριφορών και τις συγκροτεί με μαεστρία σε λόγο αφηγηματικό, κρατώντας πάντοτε μέσα στη μυθική τους ανάπτυξη την πηγή και το κέντρο τους: το χαρακτήρα τους, όπως αυτός υπάρχει και είναι στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Τα πρόσωπα της "Νεράιδας της Αθήνας" και των έξι αφηγημάτων της "Πολυξένης", είτε διαπιστώνουν τη συνάρτηση στοχασμού και ξυρίσματος είτε αναρωτιούνται "Πού είναι η Ελλάδα;" ενώ βηματίζουν στη Μιχαήλ Βόδα είτε, παράλληλα με τις ιστορικές επιπτώσεις της Γιάλτας, υπολογίζουν και την απόσταση από το μισοκρυμμένο πεντακοσάρικο είτε... είτε..., όλα τα πρόσωπα της Πολυξένης απορούν και εξίστανται, ραδιουργούν -κυρίως νοητά- την προσωπική τους ιστορία μέσα στην Ιστορία τη μεγάλη, αγανακτούν κι ελπίζουν, πάντως έχουν όλα τους χιούμορ, ειρωνική διάθεση ασυμμάζευτη και έναν ιδιότυπο βηματισμό της καθημερινότητάς τους. (Μ.Λ.)