Το 19. αι., την εποχή όπου γεννιόταν το νεότερο σερβικό κράτος, αποκτώντας σταδιακά όλο και μεγαλύτερα σύνορα ανάμεσα στην αυστροουγγρική και οθωμανική αυτοκρατορία, οι Σέρβοι λόγιοι ακολούθησαν τον Vuk Stefanovic Karadzic, πατέρα της σύγχρονης σερβοκροατικής γλώσσας, στην αναζήτηση της εθνικής ταυτότητας μέσα από την προφορική παράδοση. Στη μνήμη των λυράρηδων και παραμυθάδων αλλά και των απλών ανθρώπων ανακάλυψαν τον ανεκτίμητο θησαυρό του λαϊκού ποιητικού λόγου. Αμέτρητα ηρωικά έπη, λυρικά ποιήματα, θρύλοι και παραμύθια γοήτευσαν με τις ζωντανές εικόνες και την αμεσότητα έκφρασης την Ευρώπη του γερμανικού και γαλλικού ρομαντισμού.
Τα παραμύθια τούτης της συλλογής, προσεκτικά επιλεγμένα και μεταφρασμένα για πρώτη φορά για το ελληνικό κοινό, δεν γοητεύουν μόνο ως φανταστικά αφηγήματα, μερικά από τα οποία είναι αναγνωρισμένο κομμάτι της παγκόσμιας λογοτεχνικής κληρονομιάς, αλλά μεταφέρουν ταυτόχρονα τη χιλιετή μνήμη του σλαβικού ειδωλολατρικού πανθέου, τις άμεσες και συχνές επιδράσεις της βυζαντινής λογοτεχνικής παράδοσης καθώς και τις ιστορικές εμπειρίες της μεσαιωνικής Σερβίας.