Τι μπορεί να γράψει κανείς γι\' αυτές τις "καθωσπρέπει" σκέψεις του Γιώργου Κακουλίδη; Βασανίστηκα πολύ, ακόμα και για το αν έχει νόημα να γράψω κάτι. Όχι φιλολογικά πράγματα -τέτοια δεν μπορώ ούτως ή άλλως.
Από την άλλη, βλέπω τόσα πολλά εκεί μέσα... Τον Γιώργιο τον ίδιο, τα θέματα και τις εικόνες της ποίησης του, την άρνηση της κυρίαρχης πραγματικότητας, χωρίς την επίπλαστη δημιουργία κάποιας άλλης, πνευματικής τάχα. Δεν κλείνει το μάτι στο μικρόκοσμο των διανοουμένων ή των μυημένων. Μπορεί να του κλείσει το μάτι, αλλά με άλλο τρόπο. (Ας πούμε, να του το βουλώσει με μια γροθιά...)
Τα κείμενα του Γιώργου δεν είναι πορσελάνες, είναι σκληρά διαμάντια. Δεν τα κατεργάζεται με στόχο το κάλλος· μας τα πετάει στο κεφάλι. Για να μη σ\' το ανοίξουν, πρέπει να τα αγκαλιάσεις με τη σιωπή. Ή πάλι μπορείς και να τα αφήσεις να σ\' το ανοίξουν -καλό θα σου κάνει. Μετά τα ράμματα, όταν κλείσει η πληγή, μπορεί κάτι να σου έχει μείνει μέσα.
[...] (Από τον πρόλογο του Βάσια Τσοκόπουλου)