Στο πέρασμα από τον εικοστό πρώτο αιώνα η ελληνική κοινωνία γίνεται, άραγε, "όπως οι άλλες"; Ποια ρεύματα ιδεών και μορφώματα αξιών και ποια κοινωνικά υποκείμενα στηρίζουν τις μυθολογίες του εκσυγχρονισμού και της αντίστασης σ\' αυτόν, τις εκκλήσεις για πλήρη ενσωμάτωση και αυτές για αντίσταση στην απότομη "εθνική προσγείωση";
Η "Κοινότοπη χώρα" επιχειρεί να φωτίσει πλευρές της ύστερης ελληνικής νεωτερικότητας ανιχνεύοντας σημαντικές αντινομίες στον πολιτισμό και στην κοινωνικοπολιτική φυσιογνωμία της χώρας. Παρά την πληθωρική φιλολογία περί του αντιθέτου, το βιβλίο υποστηρίζει ότι ένας εκτεταμένος κοινωνικός και πολιτικός εκσυγχρονισμός έχει σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί. Τα αποθέματα των εθνικών εξαιρέσεων λιγοστεύουν καθώς ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 εγκαθιδρύεται μια φιλελεύθερη δημοκρατία του Κέντρου που διαχειρίζεται την πολιτικο-ιδεολογική εξημέρωση των ηθών και την πολιτική αποδιοργάνωση των λαϊκών υποκειμένων. Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά αυτής της δημοκρατίας έχουν ήδη προαναγγελθεί στο πεδίο της κουλτούρας και της εμπορικής δημοσιότητας όπου εδώ και χρόνια εικονογραφείται το πρόσωπο ενός "σύγχρονου έθνους". Από το ψευδοηδονικό ατομικισμό του life-style μέχρι την αναθεώρηση της Ιστορίας με την "αποστείρωσή" της από τις αγωνιστικές της αντιθέσεις, από τη στροφή προς τον ιδιωτικό χώρο και το οικογενειακό κέλυφος μέχρι την αναβάπτιση του εθνικού φαντασιακού στις φωταγωγίες μιας ναρκισσευόμενης "ισχυρής Ελλάδας", η πρόσφατη περίοδος προσφέρει σημαντικές αφορμές για τον κριτικό κοινωνικό στοχασμό. Βιβλίο για να στοχαστούμε συλλογικά τα δήθεν αυτονόητα καθεστώτα της συντήρησης και της προόδου καθώς και τα πρότυπα ενσωμάτωσης και πολιτισμικής ιδιαιτερότητας που διασταυρώνονται στον εγχώριο δημόσιο χώρο.
Στη μεθόριο νεωτεριστικών παραδοχών και νεορομαντικών αρνήσεων, η "Κοινότοπη Χώρα" μάς καλεί σε ανανέωση των εργαλείων της κριτικής θεωρίας και της ριζοσπαστικής πολιτικής πράξης.