Ο Ιμμάνουελ Βάλλερσταϊν, πρωτοπόρος στοχαστής στον χώρο της νεομαρξιστικής σκέψης και εκφραστής των αντισυστημικών κινημάτων, εξιστορεί την προέλευση της φιλελεύθερης ορθοδοξίας, αναλύει τις αγκυλώσεις της και προτείνει νέα μονοπάτια αντισυστημικής δράσης. Φωτίζοντας έτσι το "Μετά τον φιλελευθερισμό" τοπίο του κόσμου μας:
Ο φιλελευθερισμός ήταν το δεύτερο παιδί της Γαλλικής Επανάστασης. Γεννήθηκε στον απόηχο της πρωτότοκης συντηρητικής κραυγής που υστερικά ζητούσε "παλινόρθωση" και λίγο πριν το σοσιαλιστικό στερνοπαίδι φωνάξει "επανάσταση!". Ήρεμος και εγκρατής, εγκαταστάθηκε στο κέντρο της ιδεολογικής αρένας, υποσχόμενος "μεταρρύθμιση": αδιάκοπη και καθολική, μα πάντοτε προσεκτική και μετρημένη.
Πλάνη. Ο Φιλελευθερισμός υπήρξε πάντοτε το χρησιμότερο εργαλείο στα χέρια των ισχυρών. Πλασαρίστηκε ως η μοναδική, δήθεν, εφικτή ιστορική προοπτική και δωροδόκησε με ελπίδα (ατομικά δικαιώματα, αυτοδιάθεση, ανάπτυξη), ό,τι αδικημένο και άρα ατίθασο: Νότο, μειονότητες, αποκλεισμένους. Για διακόσια ολόκληρα χρόνια, αποτέλεσε τη συγκολλητική ουσία ενός άνισου και συντηρητικού κοσμοσυστήματος.
Τώρα, οι εγγενείς του αντιφάσεις τον οδηγούν στο τελευταίο του σούρουπο. Οι κατά τόπους Μάηδες του \'68 έχουν ξεχαρβαλώσει την κεντρομόλο συναίνεση και ράπισαν τη συμπαιγνία της παλαιάς αριστεράς. Η κατάρρευση του \'89, γκρέμισε τις σικέ διευθετήσεις του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα τα αδιέξοδα της κυρίαρχης φιλελεύθερης ιδεολογίας ολοκληρώνονται. Με φτώχεια, οικολογική απορρύθμιση και τυφλή βία, από και προς τον Βορρά.