Η ελληνική λογοτεχνία καλύπτει μια αδιάλειπτη ακολουθία είκοσι οκτώ αιώνων. Αρχίζει τον 8ο αι. π.Χ. με τα ομηρικά έπη, τα οποία συνεχίζουν μια προφορική λογοτεχνία χαμένη στις μέρες μας. Η αφετηρία αυτή συμπίπτει με την εμφάνιση της γραφής. Γνωρίζει εκπληκτική ακμή στην Αθήνα κατά την κλασική εποχή (5ος και 4ος αι. π.Χ.), αναβιώνει στην Αλεξάνδρεια, συνεχίζεται στον ρωμαϊκό κόσμο, ανθεί με τον χριστιανισμό, διατηρείται στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και αναγεννάται τελικά κατά τους νεότερους χρόνους, μετά την απελευθέρωση.
Από την άλλη πλευρά, η αρχαία ελληνική λογοτεχνία παρουσιάζει ένα σύνολο γνωρισμάτων, τα οποία πρέπει να ληφθούν υπόψη σε ένα βιβλίο όπως αυτό. Το πρώτο είναι ότι υπήρξε, είτε άμεσα είτε μέσω της λατινικής, αφετηρία για όλες τις ευρωπαϊκές λογοτεχνίες και εξακολουθεί να τα επηρεάζει. Οι αρχαίοι συγγραφείς αποτέλεσαν -και αποτελούν ακόμα- σημείο αναφοράς, μελέτης και πρότυπο προς μίμηση. Η ιδιαιτερότητα αυτή μάς γέννησε και την επιθυμία να συμπεριλάβουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για όλους τους συγγραφείς και τα έργα. Πώς να καταστεί όμως είναι δυνατόν; Καταλήξαμε ότι θα έπρεπε να επιμείνουμε στα κείμενα που άσκησαν τη μεγαλύτερη επιρροή και στους λεγόμενους "κλασικούς" συγγραφείς, χωρίς να σταθούμε πολύ στα άγνωστα ακόμη κείμενα, που ανακαλύφθηκαν ή επανήλθαν στην επιφάνεια πρόσφατα, και τα οποία σήμερα θα κινούσαν περισσότερο την περιέργεια των ειδικών: οι βιβλιογραφίες επιδέχονται συμπλήρωσης - το ίδιο και ορισμένα έργα, στα οποία γίνεται αναφορά παρακάτω.
[...]