Όταν ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο έχοντας ήδη διαβάσει το "ποτέ χωρίς την κόρη μου" που το θεωρώ αξιόλογο,δε περίμενα σε καμία περίπτωση ότι θα μου δημιουργούσε τόσο άσχημα συναισθήματα όχι μόνο για τον θύτη αλλά και για το ίδιο το "θύμα".Το "θύμα" του βιβλίου λοιπόν, μιας και πρόκειται για αληθινή ιστορία, είναι μια γυναίκα καλλιεργημένη που θέλει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να ανοίξει τα φτερά της.Δουλεύει λοιπόν ως αεροσυνοδός στην Σαουδική Αραβία και όπως άπειρες φορές μας περιγράφει απολαμβάνει και στιγμές χλίδας μιας και εκεί ο χρυσός και το χρήμα ρέουν άφθονα.Αλλά πάντα μερικώς αποστασιοποιημένη καθώς είναι και προσγειωμένο άτομο.Μέχρι που γνωρίζει έναν Σαουδάραβα ο οποίος την πολιορκεί στενά και ως δια μαγείας ενώ αισθάνεται άβολα από το στενό μαρκάρισμα και την όλη συμπεριφορά του προς το πρόσωπο της μιας και αυτός προσπαθεί να της περάσει την ιδεολογία του με το ζόρι(ότι δηλαδή η γυναίκα είναι ένα αβουλο ον και ότι άλλη αηδία μπορείς να φανταστείς) τον ερωτεύεται αν τέλη και παρατάει δουλειά (μιας και τη διέταξε ο αφέντης έτσι να κάνει) και τον ακολουθεί στην Τζέντα. Και αρχίζει το μαρτύριο.Και εδώ θα πω εγώ.. αφού ήξερες κυρία μου που πήγαινες να μπλέξεις, ποιος σου φταίει? Και σαν να μην έφτανε αυτό, ενώ είχε τόσες ευκαιρίες να φύγει μιας και τις τις έδινε και ο ίδιος αυτή εκέι καθόταν από εγωισμό γιατί μια αξιοπρέπεια την έχουμε βρε αδερφέ.Θα μας εκμεταλλεύονται και μετά θα μας πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα?Ή μήπως νομίζε ο αφέντης ότι θα της έπαιρνε τα πολύτιμα υπάρχοντα της και θα την πετούσε σαν σκουπίδι.Και με αυτά και με αυτά φτου κι απ'την αρχή. Κατά τα άλλα παίρνεις μια εικόνα για τον τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων και τις αντιλήψεις που έχουν για τη γυναικεία φύση που κάθε άλλο παρά τιμητικές είναι.