[...] Από λογοτεχνική άποψη τα ποιήματα του Σαντόκα έγιναν αξιοζήλευτα για το λιτό, στεγνό τους ύφος, αντιπροσωπευτικά της Νέας Σχολής Χαϊκού. Μα δεν ήταν μόνο αυτό που τον έκανε αγαπητό σε ειδήμονες, ποιητές και στον καθημερινό αναγνώστη. Τα σπουδαιότερα στοιχεία της ποίησής του είναι οι τρεις μέγιστες αρχές του Ζεν: Απλότητα, Μοναξιά και Παροδικότητα. Τα απόλυτα αυτά στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας του ήταν καθοριστικά. Ίσως κανείς μέχρι σήμερα στην ιστορία της ποίησης του Ζεν, ή και γενικότερα, δεν ήταν τόσο μονος, φτωχός και τσακισμένος όσο αυτός. Τα ποιήματά του φτάνουν στο μεδούλι της ποίησης, καμιά διάκριση δεν υφίσταται ανάμεσα στην ποίηση και στον ποιητή. Στη ζωή του ο Σαντόκα ενσάρκωσε με τραγικότητα το πνεύμα του Ζεν, με τρεις οριστικούς τρόπους: α) η ζωή και η ποίηση ήταν ένα, το ιδεώδες της μη-δυαδικότητας, β) δεν μιμήθηκε κανέναν, ούτε και συνδέθηκε ιδιαίτερα με κανέναν, η μοναχικότητα - πράγμα σπάνιο σε κάθε κοινωνία, γ) η εκφραστική λιτότητα, η ωμή πνευματικότητα και η οικονομία.
[...] (από τον πρόλογο)