[...] Μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ότι ο Β.Ν. Γιαννακόπουλος έχει μια χρονογραφική ιδιαιτερότητα, που δεν αίρει αλλά τονίζει η ποικιλία των χαρακτηριστικών του, από τις έξυπνες αποστροφές μέχρι την απλοϊκότητα του ύφους και της γλώσσας. Έτσι, μένει και στο βιβλίο του ο επαρκής εαυτός του. Και μπορώ να το χαρώ, που τον βρίσκω μετά από πολλά χρόνια να παίρνει ένα δρόμο που άλλοι σύγχρονοί του, βοηθημένοι, πορεύτηκαν και που τους συναντάει τώρα στην ακμή του, καλόκαρδος αλλά αποφασισμένος. (από τον πρόλογο του Σ. Λ. Σκαρτσή)