Όταν στο τέλος του 19ου αιώνα στράφηκε η προσοχή από τους ευρωπαίους ιστορικούς της τέχνης προς τη μελέτη της βυζαντινής τέχνης, άρχισαν να επισημαίνονται και οι επιδράσεις της στη μεσαιωνική ευρωπαϊκή τέχνη. Τούτο παρατηρήθηκε πρώτα με τους ρώσους ερευνητές που υπογράμμισαν τις βαθιές ρίζες της ρωσικής τέχνης στη βυζαντινή παράδοση. Ακολούθησαν οι δυτικοευρωπαίοι ιστορικοί της τέχνης, οι οποίοι άρχισαν να επανεκτιμούν τη μεσαιωνική τέχνη της λατινικής Δύσης και συγχρόνως να ασχολούνται με τη σπουδή της βυζαντινής τέχνης. Ανιχνεύουν και αναζητούν βυζαντινές πηγές σε πολλά έργα της εποχής των Καρολιδών (μέσα 9ου - μέσα 10ου αι.), των Οθωνιδών και Σαλιδών (μέσα 10ου - μέσα 11ου αι.), της Ρωμανικής περιόδου (μέσα 11ου - 12ος αι.) και της πρώιμης γοτθικής εποχής (13ος αι.).