Ο "Μονόδρομος" είναι από κάθε άποψη ένας σταθμός -μια στροφή- στη ζωή και τη σκέψη του Μπένγιαμιν. Οι πνευματικές του διεργασίες δεν είναι άσχετες με την προσωπικότητα των στενότερων φίλων του, της κομμουνίστριας Λεττονής ηθοποιού Άσια Λάτσις, του σιωνιστή Γκέρσομ Σόλεμ, αλλά και του Μπωντλαίρ τον οποίο μελετά και μεταφράζει· δεν είναι άσχετες επίσης με το Παρίσι που λατρεύει και το Βερολίνο των παιδικών του χρόνων.
Επηρεασμένος από τα κολλάζ των υπερρεαλιστών, αλλά κι από τις τυπογραφικές υπερβολές της αφίσας που είναι σαφώς πιο τελεσφόρες από την κλασική, γραμμική ανάπτυξη ενός θέματος σε βιβλίο, ο Μπένγιαμιν επιλέγει το 1928 για τον "Μονόδρομο" έναν τρόπο έκφρασης πιο μοντέρνο, που ταιριάζει ιδιαίτερα στη διεισδυτική του ματιά, η οποία ανασύρει νόημα απ\' την αποκαλυπτική λεπτομέρεια και του προσφέρει ταυτόχρονα ένα ευρύ πεδίο δράσεως. Προσαρμόζει το φακό του στο σχήμα των σύντομων αφορισμών για να συντομογραφήσει τις νεότευκτες μαρξιστικές του αντιλήψεις, αναμνήσεις από το αστικό του παρελθόν, αριστοτεχνικά αποδοσμένες παιδικές εμπειρίες, ταξιδιωτικές εντυπώσεις αλλά και τον βαθύ μυστικισμό μιας πεσιμιστικής αποτίμησης της ιστορίας που καθώς προχωρά, θρυμματίζεται σε ερείπια. Τα μυστικά του ανατέλλοντος καπιταλισμού του αποκαλύπτονται κυρίως μέσα στο πλαίσιο της μοντέρνας πόλης, στους αγχωμένους δρόμους της που οδηγούν στο πουθενά, στο χρόνο του ανθρώπου που συρρικνώνεται, στην επικοινωνία που νοσεί - πουθενά δε διαγράφεται μια εικόνα υγιούς συνόλου. [...]