Με την "Ασάλευτη ζωή" εισέρχεται στην ελληνική ζωή και λογοτεχνία η αισθητική και η ποιητική του ανοιχτού έργου. Αν και ο Παλαμάς είχε αρχίσει να πειραματίζεται και να αποκρυσταλλώνει την προσωπική του εκδοχή του ανοιχτού έργου ήδη από την έκδοση των "Ιάμβων" και "Αναπαίστων" (1879) είναι φανερό ότι η "Ασάλευτη ζωή" (1904) ολοκληρώνει και ολοποιεί ένα όραμα ποιητικό και υπαρξιακό το οποίο δεν έχουμε απαντήσει στα ελληνικά λογοτεχνικά δρώμενα, ένα όραμα που αρθώνεται μέσα από ένα σύνολο σημείων και συμβόλων με άμεση αισθητική λειτουργικότητα, σημασιακή διαφάνεια και πολυστρωματική αναφορά, και το οποίο εικονογραφεί την σημειωτική επικράτεια του υποκειμένου της νεωτερικότητας.
Επιπλέον η "Ασάλευτη ζωή" ολοκληρώνει μια ζύμωση ιδεών και δυνατοτήτων που έχουν ήδη αρχίσει να διερευνώνται από πολλούς δημιουργούς πριν από τον Παλαμά, ξεκινώντας από την παραγνωρισμένη ποίηση του Δημ. Παπαρηγόπουλου, του Σπυρ. Βασιλειάδη και του Αχιλλέα Παράσχου, ενώ είχε λάβει και μια ενδιαφέρουσα τροπή με τις ελάσσονες ποιητικές γλώσσες του Νίκου Καμπά και του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου.[...] (Από την εισαγωγή του βιβλίου)