Η μελέτη αυτή πραγματεύεται την εξέλιξη της ευρωπαϊκής πόλης κατά το 15ο ως τις αρχές του 16ου αιώνα, μια εποχή πλούσια σε ανανεωτικά στοιχεία και πειραματισμούς. Επικεντρώνεται στη σχέση του αστικού χώρου με τις υπάρχουσες αρχιτεκτονικές μορφές. Αναφέρει τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες που οδήγησαν στη μετατροπή των οικισμών και στη χάραξη του οδικού δικτύου. Η εποχή που ακολουθεί είναι μια περίοδος επιβεβαίωσης, εδραίωσης και εξωραϊσμού των αρχιτεκτονημάτων.
Υπερβαίνει τα όρια της ιστοριογραφίας και δεν περιορίζεται στις ημερομηνίες των θεσμικών αλλαγών. Εισηγείται επίσης τη θέση, ότι οι απαρχές της σύγχρονης πόλης ταυτίζονται με μια περίοδο κατά την οποία η γνώση, τα διοικητικά όργανα, οι απόψεις για την ιδανική αντιπροσώπευση, τα πολιτικά πρόσωπα που δρουν στην πόλη ανανεώνονται με γρήγορο ρυθμό και ανήκουν σε μεγάλο βαθμό στην επόμενη περίοδο. Εν κατακλείδι τοποθετεί την πόλη του 15ου αιώνα σε "μια μακρά αναγεννησιακή περίοδο".
Το βιβλίο λοιπόν έχει τη μορφή ενός ψηφιδωτού, αλλά δεν επιδιώκει να αποτελέσει μια εξελικτική ιστορία. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζεται στις περιόδους ρήξης, όπου νέα μέσα και νέοι κανόνες οριοθετούνται και δραστηριοποιούνται.
Μέσα από μια σειρά παραδειγμάτων το βιβλίο αυτό διηγείται ένα γεγονός: αυτό της γένεσης και των πρώτων εκδηλώσεων της σύγχρονης πόλης.