Η παρούσα μελέτη είναι μια, εκ των ένδων, ανάγνωση του έργου του πρόωρα χαμένου ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη, που αποσκοπεί στην υποτύπωση και την σκιαγράφηση των βασικών θεματικών πυρήνων του ποιητικού του έργου. Επιπλέον επιχειρείται η διαλεκτική ερμηνεία έργου και ζωής και η διασύνδεση των ποιητικών του κρυσταλλώσεων με τα ευρύτερα διακείμενα της νεοελληνικής κοινωνίας μετά το 1950.
Ο Αγγελάκης, και το έργο του, λαμβάνονται, από τον μελετητή, ως συμβολικές απεικονίσεις των δυνατοτήτων, των επιθυμιών και των αδιεξόδων μιας ολόκληρης γενεάς και της υπαρξιακής της περιπέτειας στην ιστορία κατά την διάλυση των μεγάλων κωδίκων νοήματος, που πραγματοποιήθηκε κατά την περίοδο των τελευταίων δεκαετιών της ζωής του Αγγελάκη.
Η μελέτη αποσκοπεί να αναδείξει το έργο του ποιητή ως σημείο τομής και ρήξεως με μια κοινωνική νομιμότητα που δεν έθεσε ανακαινιστικά προτάγματα στην καλλιτεχνική της προσφορά. Το έργο του Αγγελάκη αποτελεί, για τον μελετητή, τον τόπο, όπου η σύγκρουση της ποιητικής της οντολογικής επιφάνειας, με την απουσία νοήματος, έλαβε την τραγικότερη έκφρασή της κατά την μεταπολεμική περίοδο -και ως τόπος τραγικού μαρτυρίου, η ποίησή του θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια μοναδική μαρτυρία για την μοίρα του ποιητικού υποκειμένου στον σύγχρονο ελληνικό λόγο.