"Η "ποιητική" έρχεται να καταστρέψει την ισορροπία που εγκαθιδρύθηκε ανάμεσα στην ερμηνεία και στην επιστήμη στον τομέα των λογοτεχνικών σπουδών.
Σε αντίθεση προς την ερμηνεία συγκεκριμένων έργων, δεν επιζητά να κατανομάσει το νόημα αλλά αποβλέπει στο να καταστήσει γνωστούς τους γενικούς νόμους που διέπουν τη γέννηση κάθε έργου. Αλλά, σε αντίθεση προς τις επιστήμες, όπως η ψυχολογία, η κοινωνιολογία κτλ., ψάχνει αυτούς τους νόμους στο εσωτερικό της ίδιας της λογοτεχνίας. Η ποιητική είναι λοιπόν μια προσέγγιση της λογοτεχνίας ταυτόχρονα "αφηρημένη" και "εσωτερική".
Αντικείμενο της ποιητικής δεν είναι το λογοτεχνικό έργο καθεαυτό: ό,τι αναζητάει είναι οι ιδιότητες του συγκεκριμένου αυτού λόγου που είναι ο λογοτεχνικός λόγος. Κάθε έργο δεν θεωρείται λοιπόν παρά ως εκδήλωση μιας αφηρημένης και γενικής δομής, της οποίας δεν είναι παρά μία από τις πιθανές πραγματοποιήσεις. Έτσι λοιπόν η επιστήμη αυτή δεν ασχολείται πια με την υπαρκτή λογοτεχνία, αλλά με την πιθανή λογοτεχνία· με άλλα λόγια: με αυτή την αφηρημένη ιδιότητα που συνιστά τη μοναδικότητα του λογοτεχνικού φαινομένου: τη λογοτεχνικότητα. Ο στόχος της μελέτης αυτής δεν είναι πια να αρθρώσει μια παράφραση, μια λογική περίληψη του συγκεκριμένου έργου, αλλά να προτείνει μια θεωρία για τη δομή και για τη λειτουργία του λογοτεχνικού λόγου, μια θεωρία που να παρουσιάζει έναν πίνακα των λογοτεχνικών πιθανοτήτων, στον οποίο τα υπάρχοντα λογοτεχνικά έργα να εμφανίζονται ως συγκεκριμένες πραγματοποιημένες περιπτώσεις. Το λογοτεχνικό έργο θα προβάλλεται τότε πάνω σε κάτι άλλο από αυτό το ίδιο, όπως στην περίπτωση της ψυχολογικής ή της κοινωνιολογικής κριτικής· αυτό το άλλο δεν θα είναι πια μια ετερογενής δομή, αλλά η δομή του ίδιου του λογοτεχνικού λόγου. Το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα αποτελεί παρά αφορμή που θα επιτρέπει να περιγράφουν οι ιδιότητες της λογοτεχνίας".