"Κάποτε θ\' αποφάσιζα, και το ευχόμουν, για να τελειώσει ο στρόβιλος των διλημμάτων, να κατασταλάξω στα καθιερωμένα ή ν\' αναζητήσω την ελευθερία μου, δηλαδή την αυτοδιάθεση και τη μοναξιά. Όταν πια δε θα \'χω τίποτα από τα αγαθά της νεότητας ας έχω τουλάχιστον αυτήν. Γιατί μόνο μ\' αυτήν θα γαληνέψω. Εν τω μεταξύ, ακουμπούσα στο σχήμα: αναβολή, αναστολή, καθυστέρηση της τελικής απόφασης και τα χρόνια περνούσαν. Όσο είχα δυνάμεις να αντέχω τον παραδοσιακό για τη γυναίκα τρόπο ζωής, σπίτι, οικογένεια, σιωπή, το έκανα αγόγγυστα. Ο πλούτος μου, σκεφτόμουν, δε χάνει την αξία του, δεν εκπίπτει, αντίθετα γίνεται πολυτιμότερος και με περιμένει. Αν φυσικά δε μας βρει καμιά συμφορά. Πυρκαγιά, κλοπή ή κάτι παρόμοιο. Αυτός θα τροφοδοτούσε ορισμένα όνειρα και θα τα υλοποιούσε. Την ελπίδα της καλής ωριμότητας και της ευγηρίας. Ας περιμένω, ας τ\' αφήσω γι\' αργότερα. Ας δοκιμάσω ακόμα και τον εαυτό μου. Ας ρίξω στο καμίνι της στέρησης τις επιθυμίες μου για ν\' ανασύρω ακέραιο και λαμπρό το χρυσάφι. Με το να υποχωρώ ηρεμούσα προσωρινά, ώσπου να \'ρθει το νέο κύμα "τρόμου του κενού", να με αναστατώσει, να ρίξει τους φράχτες μου και να λυσσομανά στα παράθυρά μου".