Η μελέτη αυτή εξετάζει την εφαρμογή της Συνθήκης Συνδέσεως Ελλάδας-ΕΟΚ, κατά την περίοδο της κεντρώας διακυβέρνησης το 1963-66. Η έρευνα επιβεβαιώνει ότι, παρά την έντονη διάθεσή της να επιτελέσει πρόοδο στον τομέα των σχέσεων με την Ευρώπη, η αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου (1964-65) δεν μπόρεσε να προβάλει μια δυναμική ευρωπαϊκή και Κοινοτική πολιτική. Ωστόσο, η επόμενη κυβέρνηση υπό τον Στ. Στεφανόπουλο και με την καταλυτική συμβολή του Κ. Μητσοτάκη, έκανε μια σημαντική προσπάθεια να επανενεργοποιήσει τη χώρα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, και να ολοκληρώσει τη Σύνδεση. Η πολιτική αυτή βασιζόταν σε μία πρακτική/οικονομική λογική, που επιβαλλόταν και από τη μεταλλαγή των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας, μετά τη ραγδαία ανάπτυξή της στις δεκαετίες του 1950 και του 1960· κύριος στόχος της κυβέρνησης ήταν η ομαλή προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στο δυτικοευρωπαϊκό πλαίσιο το οποίο θεωρούνταν ως ο "φυσικός χώρος" της Ελλάδας. Η προσπάθεια αυτή έμεινε ανολοκλήρωτη κυρίως εξαιτίας της κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος τον Απρίλιο του 1967.