Πριν από πενήντα πέντε, περίπου, χρόνια, ο ιστορικός Σπυρίδων Μ. Θεοτόκης άρχισε να γράφει μια βιογραφία του αδελφού του Κωνσταντίνου που, δυστυχώς, διασώθηκε ημιτελής.
Η βιογραφία αυτή είναι κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντική. Γιατί ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης δεν πρόφτασε ή μάλλον δε θέλησε να μας αφήσει στοιχεία από την πολύ ενδιαφέρουσα ζωή του. Μορφή ανήσυχη και εκρηκτική, πολύπλευρη και ασυμβίβαστη, με μεγάλες δυνατότητες και αδυναμίες, με έντονες αλλά παροδικές προσηλώσεις, πέρασε σα λαμπρός μετεωρίτης από τη ζωή και την τέχνη, πυρπολώντας και αυτοπυρπολούμενος.
Αλλά όπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, εκείνοι που θαμπώνονται από τη λάμψη μιας σπάνιας ανθρώπινης φύσης (ή, ακόμα, φλέγονται από την πύρινη τροχιά της) νιώθουν σαν υποχρέωση να συμβάλλουν στη μελέτη της ζωής και του έργου της, με τις μαρτυρίες τους.
Κάπως έτσι θα πρέπει να θεωρηθούν και οι σελίδες που ο Σπυρίδων Μ. Θεοτόκης έγραψε για τα νεανικά χρόνια του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και αναφέρονται στην ιδιωτική του ζωή, στη σταδιοδρομία του και τις κοινωνικές και πνευματικές του σχέσεις.