Το παρόν βιβλίο, που βασίζεται στη σειρά διαλέξεων Woodbridge του 1983, αποτελεί μια εξαιρετική σύνοψη των πιο πρόσφατων τοποθετήσεων του Βρετανού φιλοσόφου στον χώρο της γνωσιολογίας, της ονοτολογίας, της φιλοσοφίας της γλώσσας αλλά και της ηθικής. Η σημαντικότερη όμως συμβολή του στις σύγχρονες συζητήσεις ίσως συνίσταται στη διαμόρφωση μιας νέας ανίτληψης του φιλοσοφείν. Ο Στρώσον φαίνεται να εγκαταλείπει τις μάλλον θεμελιοκρατικές τάσεις της καντιανής εμπνεύσεως περιγραφικής μεταφυσικής που είχε αναπτύξει έργα του της δεκαετίας του \'60 και του \'70. Παραδέχεται πλέον ότι τα υπερβατολογικά επιχειρήματα, τα οποία είχε πρώτος εισαγάγει στην αναλυτική φιλοσοφία, δεν είναι ικανά να αντικρούσουν ακραίες μορφές σκεπτικισμού και να οδηγήσουν σε ισχυρά συμπεράσματα σχετικά με την υφή της εξωτερικής πραγματικότητας. Πιστεύει όμως πως επαρκούν για να καταδείξουν τις διασυνδέσεις εννοιών που είναι αναγκαίες για τη σκέψη μας και για να υποστηρίξουν μια φυσιοκρατική αλλά μη αναγωγιστική θεώρηση, η οποία φαίνεται να παραπέμπει σε αντιλήψεις πιο συγγενικές με εκείνες του Χιουμ. Το κείμενο διακρίνεται για την εγκυρότητα και την πειστικότητα των συλλογισμών, καθώς και για τη γλαφυρότητα του ύφους, ενώ είναι απαλλαγμένο από περιττές τεχνικές λεπτομέρειες.