Κι όλα τούτα τα πιο πάνω, γερά μ\' έχουν δέσει με τη μοναχή πατρίδα, π\' ούτε στιγμή δε βγαίνει από τη συλλογή μου. Αποζητώ και λαχταρώ να νιώσω στο πετσί μου την ανάσα των ανέμων, ν\' αφουγκραστώ των νερών το μούρμουρο και της οξιάς το ψέλλισμα. Ν\' αγαλλιάσει η θωριά μου, τον άπειρο γαλάζιο ουρανό, να τον πιλαλούνε σύννεφα λευκά σαν κύκνοι, σε μύριες κι άλλες μορφές και σχήματα, για να με φέρουν πιο κοντά στον Επουράνιο Θεό.
Κι όταν ξανά, γυρίζω στην πατρίδα και στα βουνά τα γύρω, σα να μου φεύγει μια σκοτεινή αντάρα και θολούρα, για να βιώσω λεύτερος κι ανέμελος, σαν τα πουλιά π\' ολόγυρα πετούνε. Ευτύς, ο λογισμός, πισωπατεί στην πόλη την παλιοκαιρινή, στα παινεμένα Γιάννενα, στη λίμνη του θρύλου και του μυστηρίου, για να κατασταλάξει στην καλομόπηχτη όχτη την αντικρινή που \'ναι το χωριό μου, όπου πρωτοξεχώρισα το φέγγος της ζωής.