Διαβάζοντας τον Όμηρο, απροσδόκητα πολλές πεποιθήσεις και συμπεριφορές που εμφανίζονται εκεί μας φαίνονται αξιοσημείωτα καθημερινές και οικείες -και άλλες βέβαια όχι. Έχουμε, για παράδειγμα, συχνά την αίσθηση ότι σε πολλά σημεία της αφήγησης, αν αλλάζαμε τα ονόματα των θεών με ορισμένα ονόματα αγίων, θα αναγνωρίζαμε πράγματα που είδαμε, ακούσαμε, διαβάσαμε ή σκεφτήκαμε. Από την άλλη μεριά, άλλα κρίσιμα σημεία τής τότε αντίληψης για το θείο είναι σήμερα οπωσδήποτε εντελώς ξένα και αδιανόητα. Έτσι, π.χ. η παντελής απουσία εγγυήσεων ηθικής τάξης και δικαιοσύνης εκ μέρους των ομηρικών θεών είναι αδιανόητη για το σημερινό θρησκευτικό αίσθημα.
Όμως, εκτός από τις αντιλήψεις για το θείο, πολλές ομηρικές αντιλήψεις για τον άνθρωπο, τον τρόπο που αυτός σκέφτεται, ενεργεί και πορεύεται στη ζωή, μπορεί επίσης να μας βάλουν σε αντίστοιχες σκέψεις: Πόσο φταίμε για τις πράξεις μας; Πόσο ελεύθερες είναι οι μεγάλες και μικρές επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας; Πόσο γνωρίζουμε τους νόμους που κυβερνούν τη ζωή μας, την προσωπική και τη συλλογική; Τι είδους είναι αυτή η όποια γνώση; Κι από πού προέρχεται;
Οι ερωτήσεις αυτές απλώς επισημαίνουν τις απολήξεις κάθε προσπάθειας απάντησης στο ερώτημα του βιβλίου αυτού, για το αν πράγματι μας αφορά και σε τι μας αφορά ο Όμηρος.