"Είκοσι επτά χιλιάδες, αεροπορικές επιδρομές έχουν γίνει ως τώρα πάνω από τα κεφάλια μας. Μήπως ο κόσμος έχει τελείως τρελαθεί; Δεν συνειδητοποιεί, άραγε, η Δύση αυτό που κάνει; Νομίζω ότι ο Μπους είναι ένας εγκληματίας του χειρίστου είδους. Η χώρα μας είναι τελείως κατεστραμμένη. Ποιος παραχώρησε στους Αμερικανούς το δικαίωμα να κάνουν τέτοιους βομβαρδισμούς; Γιατί μας μισούν σε τέτοιο βαθμό;"
Λίγο προτού ξεσπάσει ο Τρίτος -τετελεσμένος πλέον- πόλεμος στον Κόλπο, οι γυναίκες συγγραφείς του Ιράκ απευθύνουν ένα σπαρακτικό ερώτημα στη Δύση: "Γιατί μας μισούν τόσο;"
Η Ιρακινή δημοσιογράφος Ιναάμ Κασάσι συγκεντρώνει, για πρώτη φορά, διηγήματα, ποιήματα, αποσπάσματα ημερολογίων, σκέψεις και βιώματα ομοεθνών συναδέλφων της, από τις επιδρομές του 1991 έως σήμερα. Οι γυναίκες του Ιράκ εκφέρουν ένα Λόγο επίκαιρο, καίριο, λιτό και βαθύτατα ανθρώπινο. Αποτυπώνουν την άλλη πραγματικότητα -σε συνθήκες διεθνούς, αποκλεισμού και συνεχών στρατιωτικών επιδρομών εναντίον τους- σε κείμενα που αποκαλύπτουν για τον πόλεμο όλα όσα δεν λέμε τα δελτία ειδήσεων, τα ρεπορτάζ ανταποκριτών ή οι εκθέσεις των εκπροσώπων του ΟΗΕ. Ίσως γιατί, όπως σημειώνει η Κασάσι, "στο Ιράκ, το να γράφει κανείς με αίμα, είναι μια άσκηση πολύ συνηθισμένη. Γιατί, προφανώς, το αίμα έχει γίνει πιο φτηνό από το μελάνι".