Ο συγγραφέας επέρασε το φαράγγι της Σαμαριάς το καλοκαίρι του 1968 και περιηγήθηκε τα Σφακιά το επόμενο καλοκαίρι (1969). Επρόκειτο για μια πραγματική οδοιπορία αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έγινε με τα πόδια. Τις εντυπώσεις του άρχισε να τις γράφει το ίδιο καλοκαίρι, βιαστικά, πριν τις ξεθωριάσει ο χρόνος, και τις τελείωσε το χειμώνα που ακολούθησε.

Το "Οδοιπορικό των Σφακιών" δεν είναι μια απλή καταγραφή ταξιδιωτικών εντυπώσεων. Ο συγγραφέας ήρθε σε στενή επαφή με τη φύση, συνδιαλέχθηκε με τους ανθρώπους, εβίωσε την ιστορία στους τόπους όπου διαδραματίστηκαν τα γεγονότα, αναζήτησε με συγκίνηση το ιδιαίτερο ήθος μιας κρητικής επαρχίας. Η εποχή της επίσκεψής του στα Σφακιά ήταν μια εποχή μεταβατική. Ο τρόπος ζωής κι η νοοτροπία των κατοίκων (όσων είχανε μείνει στα χώματά τους) κρατούσαν ακόμη πολλά από τα παλιά στοιχεία, ωστόσο τα καινούργια μηνύματα ήταν ευδιάκριτα. Έτσι το βιβλίο παίρνει το χαρακτήρα ενός ντοκουμέντου που αποτυπώνει όχι μόνο την εικόνα ενός τόπου, αλλά και μιας εποχής που έχει περάσει ανεπίστροφα.