Ο ψυχικός κόσμος των προσώπων που σκιαγραφεί είναι το κύριο μέλημα του πρωτοπόρου του νεοελληνικού διηγήματος Γεωργίου Βιζυηνού. Οι μνήμες των παιδικών και νεανικών του χρόνων τροφοδοτούν με οικείους ήρωες τη θεματογραφία του. "Δίνει σχήμα και περίγραμμα στην ελληνική καταγωγή του. Της περιορίζει το πλάτος, για να μεγαλώσει το βάθος", επισημαίνει ο Κωστής Παλαμάς. Και ο Σπύρος Μελάς παρατηρεί: "... γίνεται (η Βιζύη) ομφαλός της Γης, με κέντρο τη φαμίλια του και τραγική θεότητα τη μάνα του..."