"Ήξερα επίσης -ήξερα πλέον- χρόνια μετά, με την καινούργια εκκίνηση και το "έλα να τρυπήσουμε τον ουρανό", και πρόθυμα καρτερική, αναμένοντας την κάθοδο, περίμενα, ολοένα ετοιμαζόμουν στωικά, να μείνω με τις τρύπες. Μα, όσο κι αν περιέρχεται κανείς σε κατάσταση επείγουσας ανάγκης για το ψέμα του άλλου, ποτέ δεν αρκεί: οι δεσμοί συνάπτονται ακόμη και με αρνήσεις, με λογιών-λογιών αμφισβητήσεις... και ποιο το ψέμα; Love is not love, απλώς. Love alters. Σε ποιον απάνω να στοιχηματίσεις για το αντίστροφο; και τι σημασία έχει; ή μήπως λέω στους ποιητές ότι ξόδεψαν μάταια τους ρυθμούς τους;"
Μια ερωτική ιστορία περασμένη από τον εσωτερικό μονόλογο της ηρωίδας, όπως την αντικρίζει η αφηγήτρια από φάσμα χρόνου. Η εξέλιξη διαγράφεται διαμέσου σειράς αναμνήσεων, όπου εμφανίζονται τυπικά στοιχεία περιπλοκών στις διαπροσωπικές σχέσεις του σύγχρονου κόσμου, κατά τη διάρκεια μιας τελευταίας επίσκεψης στο χώρο που συνδέθηκε κυρίως με το βίωμα: μιά λίμνη.