Αυτό που με κέρδισε πρώτα απ' όλα στο μυθιστόρημα του Ναμπόκοφ είναι το πόσο δεξιοτεχνικά χειρίζεται την αφήγηση. Υιοθετώντας το στυλ μακροσκελών προτάσεων, κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον βάζει κατευθείαν στο θέμα, ενώ ελίσσεται μεταξύ παρομοιώσεων, περιγραφών και σχολίων χωρίς να χαθεί καθόλου η ροή.Ο Πνίν, μετανάστης ουσιαστικά, πηγαίνει στην Αμερική για να διδάξει Ρωσικά. Όχι και τόσο τυχερός, πέφτει συνεχώς σε συμπτώσεις με αρνητικά αποτελέσματα. Χιούμορ, χιούμορ και πάλι χιούμορ, με πολύ ιδιαίτερη χροιά, καθώς και ενδιαφέρον απόψεις για το εκπαιδευτικό σύστημα και το πόσο κλειστόμυαλο ήταν (και είναι, τελικά). Το τέλος θα έλεγα πως ήταν συγκινητικό και πεισματάρικο μαζί, ενώ έχει γραφτεί και ένα πραγματικά απολαυστικό επίμετρο.Το μόνο που με χάλασε κάπως, είναι ότι το βιβλίο μέχρι την μέση του (220 σελίδες όλο κι όλο) πάει κάπως στα τυφλά και τριγύρω, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, ειδικά αν θέλεις και χρόνο εξοικείωσης με την γραφή του Ναμπόκοφ (πολύ πιθανό). Από κει κι έπειτα όμως, κυλάει νεράκι κι αποκτά άλλο νόημα.